Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Moon






Συνταγές. Συνταγές παντού. Θες να κάνεις επιτυχία; Άνοιξε το μεγάλο βιβλίο του μάρκετινγκ, δες τι θέλει το κοινό και πράξε αναλόγως. Ποιος νοιάζεται για την τέχνη, τα πάντα είναι τεχνική. Σινεμά θέλεις να κάνεις. Σελίδα 1895. Τόσο δράμα, τόσο γέλιο, τόσο φαντασία, τόσο μελό, τόσο έρωτας, τόσα φιλιά, τόσο κοινωνικός προβληματισμός, τόσο ηθική, τόσο ανηθικότητα, τόσα εφέ, τόσους γνωστούς ηθοποιούς, τόσους κάλους ηθοποιούς, τόσες γυναίκες, τόσους άνδρες, τόσο παιδιά, τόσο γυμνό, τέτοια ρούχα, τόσες κάμερες, τόσα σκηνικά, τόσες μέρες γυρισμάτων, τόση μουσική, και στο τέλος μια μεγάλη δόση διαφήμιση. Χρόνια τώρα ο Τσελεμεντές σπάει ταμεία.

Ευτυχώς πότε-ποτέ υπάρχουν και εξαιρέσεις που τα γράφουν όλα στα παλιά τους τα παπούτσια. Έχουν μια ιδέα άμορφη που αλλάζει αυθόρμητα και αυτοί προσπαθούν να της δώσουν μορφή. Την μορφή που αυτοί επιθυμούν. Χρησιμοποιώντας την τεχνική βέβαια.

Κάπως έτσι μπαίνει στην ιστορία μας ο Duncan Jones. Γεννιέται δυο χρόνια μετά το Space Oddity του Ντέιβιντ Μπόουι, που τυχαίνει να είναι ο πατέρας του. Μετά από δέκα χρόνια θητείας στη διαφήμιση έρχεται το πλήρωμα το χρόνου να κάνει την πρώτη του ταινία. Την γυρίζει μόλις σε 33 μέρες, την εποχή της μεγάλης απεργίας των σεναριογράφων του Hollywood. Γεγονός που, όπως λέει ο ίδιος του δίνει, την ευκαιρία να δουλέψει με τους καλύτερους τεχνικούς.


Η ιστορία απλή. Ο Sam Bell είναι ένας αστροναύτης εργάζεται με τριετή σύμβαση στην βάση Sarang στο Φεγγάρι, σε ένα πρόγραμμα με το οποίο βοηθάει την γη να μειώσει το πρόβλημα της ενέργειας που αντιμετωπίζει. Το συμβόλαιο του με την κορεάτικη εταιρία Lunar,    που εισάγει Ηλιο-3 από το φεγγάρι, λήγει σε δυο εβδομάδες (Sarang στα κορεάτικα σημαίνει Αγάπη). Μόνη του συντροφιά αυτά τα τρία χρόνια ένα ρομπότ, ο  Gerty, αλλά και κάποια μαγνητοσκοπισμένα βίντεο της γυναίκας του και του παιδιού τους, ως επικοινωνία με την γη. Η μονότονη καθημερινότητα του ταράσσεται με ένα ατύχημα, μετά το οποίο θα έρθει αντιμέτωπος με ένα κλώνο του.
Αυτό που χαρακτηρίζει την ταινία είναι η απόλυτα μινιμαλίστικη λογική της και αισθητική της.

Μινιμάλ το cast. Η ταινία είναι παράσταση για ένα ρόλο. Ο Sam Rockwell είναι εξαιρετικός και στους δυο ρόλους, δυο διαφορετικούς χαρακτήρες που συγκρούονται ουκ ολίγες φορές. Ο Kevin Spacey δανείζει την φωνή του στο ρομπότ Gerty.

Μινιμάλ ακόμα και στα εφέ όπου τα γυρίσματα που δείχνουν τη Σελήνη έγιναν μέσα σε τρεις μέρες, με τη χρήση μικρών μοντέλων.

Μίνιμαλ και στο κόστος, αφού το Moon γυρίστηκε με 5 εκ δολάρια.
Ο Duncan Jones γυρίζει ένα science fiction-thriller φιλμ χωρίς τις φανταζύ ατμόσφαιρες των sci-fi, αλλά και με ελάχιστη αγωνιά. Όλα ανάποδα. Η ταινία συναρπάζει με την απλότητα και την αγνότητα της. Τα όποια ερωτήματα που εμφανίζονται βοηθούν απλά την εξέλιξη του σεναρίου χωρίς. Στην αρχή έχουμε έναν ηρώα ανθρώπινο και αδύναμο, ζει το δράμα του μέσα στην μοναξιά και την αποξένωση, αλλά παράλληλα έχει ελπίδα και νοσταλγία για ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει από μόνο του, νομοτελειακά. Έπειτα χρησιμοποιώντας μοναδικά το τρικ του κλώνου, αφού αυτό δεν ξαφνιάζει, φτιάχνει έναν άλλο ήρωα. Ο δεύτερος Sam μοιάζει στον πρώτο μόνο μορφολογικά. Ανθρωπινός και ο αυτός αλλά και επαναστάτης, έχει έναν δυνατό χαρακτήρα αλλά και δυναμικό. Ραδιούργος και οξύθυμος. Μαζί προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της ύπαρξης τους, της ιδιότυπης διπλής ύπαρξης τους.

Η μουσική του φιλμ είναι του Clint Mansell (π, Requiem for a dream, The Fountain). Ο Mansell φτιάχνει για πρώτη φορά μουσική που χρειάζεται την εικόνα, και δένει τέλεια με τις εικόνες του Jones. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν έγραψε το σαουντρακ μετά τα γυρίσματα. Μινιμάλ και αυτή.

Το Moon είναι ένα εξαιρετικό ψυχολογικό, υπαρξιακό και κοινωνικό sci-fi φιλμ, φτιαγμένο για να συναρπάσει.
Να πάτε να το δείτε.


Lunar Industries executives' arraignment on crimes against humanity

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Έλληνας Μπερλουσκόνι #1






Είμαι στην Ελλάδα μερικούς μήνες και προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική κατάσταση. Δύσκολο πράγμα. Οφείλω να πω ότι οι δυο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις και βοήθησαν και με μπέρδεψαν.
Έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα πρώτα, και στην πεθερά μου έπειτα:
-Ποιος είναι ο Μπερλουσκόνι της Ελλάδας, μητέρα;
-Δεν έχουμε τέτοιους εμείς στην Ελλάδα.


Τώρα εγώ γιατί βλέπω Μπερλουσκόνιδες παντού...
Και έτσι αποφάσισα να αρχίσω να τους απαριθμήσω. Σιγά-σιγά όμως. Σήμερα ο πρώτος.


Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.


Τέτοια μυαλά έχει και ο Μπερλουσκόνι και κατέβασε στην Νάπολη και στην Ρώμη το Στράτο οπλισμένο να κάνει βόλτες στους δρόμους για να αισθάνεται ο λαός σιγουριά. Και έκανε μια τρύπα στο νερό.
Αλλά δεν σταματάμε εδώ. Τον είδα να μιλά και έπαθα πλάκα! Καλέ τι Εγώ έχει το άτομο; Από εδώ μέχρι το εξοχικό του Σύλβιο στην Σαρδηνία. Caro amico κράτα καμία πισινή γιατί σε βλέπω από ψιψίνα που βλέπει τον εαυτό της σαν λιοντάρι να κάνεις την στρουθοκάμηλο.
Ποίος είσαι; Ο Μπάτμαν είσαι και η Αθήνα η Γκοθαμ Σίτι;


Έχεις δει την φάτσα σου στο Facebook;


Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Βγήκανε τα τανκς στους δρόμους


Τι γίνετε ρε παιδιά; Μας την έπεσαν; Είχα πάει στον Έβρο για να δω το αμόρε και γυρνώντας σταμάτησα στην Θεσσαλονίκη να δω μια φίλη, την Μαρία-Πία. Είχε ρεπό από την δουλεία και αυτή λόγω αργίας και είπε να με κάνει μια βόλτα στην πόλη. Πηγαίνοντας να την συναντήσω είδα τα τανκς στους δρόμους και κόσμο να χειροκροτεί. Στράτο να δουν τα μάτια σου. Τρόμαξα! Προς στιγμή νόμιζα ότι έκανα λάθος και δε ήμουν Ελλάδα.
-Τι έγινε; Ρώτησα. Έχουμε δικτατορία; Πήραν την εξουσία οι στρατιωτικοί;
-Αχ! Μακάρι κοριτσάκι μου να είχαμε και πάλι επανάσταση, μου είπε μια κυρία.
-Εθνική Γιορτή έχουμε κοπέλα μου, μου είπε ένας κύριος. Δείχνουμε στους Τούρκους τι περήφανα στρατευμένα νιάτα έχουμε και ότι είμαστε ετοιμοπόλεμοι, συνέχισε.
-Μέχρι την Πόλη θα φτάσουμε, είπε κάποίος άλλος.
-Γιατί καλέ να πάτε με το άρμα, αφού μπορείτε να πάτε με το αεροπλάνο και ποιο γρήγορα, τον ρώτησα.
-Μμμμ, είπε ειρωνικά και μια κυρία και μου γύρισε την πλάτη.
-Τους Τούρκους γιατί τους φοβάστε; Ρώτησα
-Μην μας πάρουν το Αιγαίο. Ξέρεις τι όπλα έχουν αυτοί.
-Μπα! Όχι. Εσείς έχετε δει και παρόμοιες τουρκικές παρελάσεις φαντάζομαι;
-Όχι
-Τότε, που το ξέρετε;
-Το λέει η τηλεόραση;
-Έχετε δει και εικόνες;
-Όχι, δεν χρειάζεται.
-Μήπως η Τουρκία δεν κάνει στρατιωτικές παρελάσεις;
-Πρέπει να γίνονται παρελάσεις για να τονωθεί η εθνική μας συνείδηση κοπέλα μου, μου λέει μια κυρία ντυμένη λες και πήγαινε σε καρναβάλι. Να βλέπουν και οι νέοι και να μαθαίνουν. Να βλέπουν ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε κανένα Τούρκο, είπε με στόμφο και μετά καταβρόχθισε ένα σαραγλί.
-Και οι νέοι που είναι για να δουν; Δεν βλέπω νέους;
-Να! Ορίστε μου είπε ένας παππούς και μου έδειξε το μωρό που κράταγε.
-Όχι που θα αφήσουμε τα νιάτα μας να κάθονται στην καφετέριες.
-Δηλαδή το να μην είναι στης καφετέριες μια φορά το χρόνο είναι το θέμα;
-Έχουμε παρέλαση και για την 25 Μαρτίου!
Με το που έμαθαν ότι είμαι και ιταλίδα να δεις. Άρχισαν τα ‘ξέρεις τι έγινε σαν σήμερα το 40;’, ‘σε ποιους είπαμε το ΟΧΙ;, ‘πετάξαμε τον Μουσολίνι στην θάλασσα’ και αλλά τέτοια.
-Και οι Τούρκοι που κολλάνε που μου λέγατε πριν; Αφού στον Μουσολίνι είπατε το ΟΧΙ;
-Ναι τον Μουσολίνι. Αυτόν τον Φασίστα!
-Μα και εσείς φασισμό είχατε τότε. Ο Μεταξάς δεν ήταν δικτάτορας;
-Ο δικός σας ήταν δικτάτορας. Όπως και ο πρωθυπουργός που έχετε τώρα.
-Ξέρετε ο Μπερλουσκόνι κατέβασε στρατιώτες να κάνουν ένοπλες περιπολίες πριν από ένα χρόνο στην Ρώμη και την Νάπολη μαζί με τους αστυνομικούς της είπα, νοιώθοντας στιγμιαία -ηλίθια- εθνική ανάταση.
-Αυτά να τα ακούνε οι δικοί μας...
-Ορίστε! Και εδώ οι κομουνιστές φωνάζουν για μερικούς αστυνομικούς στα Εξάρχεια.
-Αν θυμάμαι καλά τόσο στην Ρωσία όσο και στην Κίνα κάνουν αντίστοιχες παρελάσεις.
-Εκεί το κάνουν για να φοβίζουν τον κόσμο. Δεν τα βλέπεις στην ειδήσεις κοπέλα μου;
Σιωπή
-Φαντάζομαι ότι θα θέλατε τα άρματα κάθε μέρα στους δρόμους; Την κίνηση δεν την σκέφτεστε; Το παρκιν;
-Αφού αισθάνεστε τόσο εθνικά περήφανοι για τις νίκες σας τότε γιατί δεν γιορτάζετε αντίστοιχα και το ότι πήρατε το Euro, το Eurobasket και τη Eurovision;
-Άλλο αυτά. Εκεί δεν χάθηκαν ζωές.
-Ένας λόγος παραπάνω...
-Δεν πολέμησαν για την ελευθερία.
-Μα εγώ δεν βλέπω να προβάλετε η ελευθερία σήμερα. Εδώ λέτε ότι θέλετε πόλεμο.
-Αν θες ειρήνη θα πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο.
-Και δεν μου λες παππού, την ημερομηνία που μπήκε η Ελλάδα στον πόλεμο την θυμάσαι. Ποτέ τελείωσε και είχαμε ειρήνη θυμάσαι; Την γιορτάζετε αυτή την ημερομηνία;
-Σα πως βγήκαμε ποτέ. Μετά είχαμε εμφύλιο...
-Μα αυτή την Ελλάδα θέλετε;
-Γιατί νομίζεις ότι στέλνουμε τα παιδιά μας στρατό;
-ΑΑΑ! Εδώ έχω άποψη. Για να μάθουν τη λούφα, το ντουμάνι, το ρουσφέτι, τη χαζή δικαιολογία, το βόλεμα, το φραπόγαλο, το βύσμα, τον ύπνο, το φίδιασμα, και να είναι έτοιμοι να βγουν στην ελληνική κοινωνία.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ένα άρμα σταματά μπροστά μας... βλάβη!

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Μελισσόπετρα 2008 – Τσέλεπος


Η Μελισσόπετρα αποτελεί μια από τις ευχάριστες εξαιρέσεις του κανόνα όσον αφορά την φιάλη, για την ελληνική αγορά, μιας και που ο οίνος έχει εμφιαλωθεί σε φιάλη των 500mL. Μια επιλογή που δένει απόλυτα με τον χαρακτήρα του οίνου.

Αρχίζοντας από το αμπέλι, τα σταφύλια προέρχονται από το αμπελοτόπι Μελισσόπετρα στις παρυφές του Πάρνωνα στην ορεινή Αρκαδία, εξού και το όνομα. Αρχίζω από την γη αφού αναφερόμαστε σε ένα μοναδικό οικοσύστημα για την αμπελοοινική Ελλάδα και δη την Πελοπόννησο. Το υψόμετρο είναι πάνω από 750 μέτρα με αποτέλεσμα πολύ κρύους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια. Το έδαφος είναι σχιστολιθικό, χαρακτηριστικό επίσης όχι πολύ σύνηθες για την Πελοπόννησο.

Η ποικιλία είναι το Gewurztraminer. Προέρχεται από την Αλσατία της Γαλλίας αλλά έχει γερμανικό όνομα. Προσωπικά θεωρώ ότι έχει περισσότερο γερμανική προσωπικότητα παρόλο τον πλούσιο αρωματικό του χαρακτήρα. Το σωστό είναι μάλλον να γράφετε ως Gewürztraminer, ενώ ορισμένοι τον ονομάζουν και Gewürz. Gewürz στα γερμανικά σημαίνει ‘αρωματικό’, και επομένως Gewürztraminer σημαίνει ‘Αρωματικο Traminer. Το Traminer μάζι με το Viogner, το Riesling, το Sauvignon Black, το Müller-Thurgau, το Gewürztraminer και άλλες αρωματικές ποικιλίες ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια του Μοσχάτου. Δίνουν και γλυκούς και ξηρούς εξαιρετικούς οίνους. Το Gewürztraminer όπως και το δικό μας Μοσχοφίλερο έχουν ροζ φλοιό αλλά δίνουν λευκούς οίνους.


Ο οινοποιός είναι ο Γιάννης Tσέλεπος, ο οποίος σπούδασε οινολογία στο πανεπιστήμιο της Ντιζόν και αφού εργάστηκε σε οινοποιεία της Βουργουνδίας, επέστρεψε στην Ελλάδα για να εγκατασταθεί στην περιοχή της Μαντινείας. Προφανώς η γαλλική οινική παιδεία του επέδρασε ώστε να δουλέψει με το Gewürztraminer αλλά και για να χρησιμοποιήσει την πράσινη ψηλόλιγνη φιάλη αλά la flute d' Alsace. Ο Τσέλεπος φέρεται να είναι ο πρώτος που έβγαλε στο εμπόριο ένα ελληνικό Gewürztraminer το 1998. Αρχικά ως Gewürztraminer και από το 2001 και μετά ως Μελισσόπετρα.


Ας περάσουμε στην γευσιγνωσία. Στο μάτι η Μελισσόπετρα είναι σχεδόν διάφανες. Στην μύτη είναι έντονα αρωματική με τα εξωτικά φρούτα να κυριαρχούν (λέγε με λιτσις) και το άνθη να έχουν ένα δεύτερο αλλά σημαντικό ρόλο (τριαντάφυλλο και άνθη λεμονιάς). Βεβαία αρχικά αισθάνθηκα λίγο έντονο το θειώδες. Σε δεύτερο επίπεδο βρήκα και αρώματα φλούδας πορτοκαλιού και ροδάκινο. Κάποιοι βρίσκουν και μπαχαρικά, εγώ πάλι όχι... Στο στόμα έχει νεύρο και ζωντάνια λόγο της οξύτητας, που στέκει μονάχη δίχως στήριγμα. Έχει μεσαίο όγκο και μέτρια σε μάκρος επίγευση.


Ιδανικό για απεριτίφ.


Θα το βρείτε στην κάβα περίπου 10 ευρώ (λίγο υπερβολικό για ένα φρέσκο κρασί 500 mL, αλλά στην Ελλάδα η τιμολόγηση των κρασιών πάσχει γενικά).

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Cover

Πριν από λίγο καιρό άκουσα το cover του Vasco Rossi στο τραγούδι Creep των Radiohead. Καταλαβαίνω ότι ένα ωραίο τραγούδι όλοι το ζηλεύουν και θα ήθελαν να το είχαν γράψει αυτοί. Αυτό δεν γίνετε όμως και για αυτό υπάρχουν και τα cover. Τα cover είναι ικανά να αναδείξουν μια διαφορετική μάτια-εκδοχή του τραγουδιού ή να αναδείξουν και αυτόν που κάνει το cover. Στην περίπτωση του Vasco Rossi δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Μπορεί κάποτε ο Vasco να ήταν μεγάλος ροκ-σταρ, αλλά πλέον έχει χάσει τον έλεγχο και με τις επιλογές του και την όποια λάμψη του.

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση θέλω απλά να αναρτήσω ορισμένα cover που αξίζουν.

Αρχίζω με το cover του Creep από τον Κέρμιτ (που το λέει ως Green).




Οι Sepultura αναδεικνύουν ένα άλλο Angel.




Συνέχεια με ένα άλλο τραγούδι των Massive Attack, τo Teardrop.





Τέλος με τέσσερα διαφορετικά cover του The rip των Portishead (ίσως το καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας που μας αφήνει).






Buon fine settimana a tutti

Related Posts with Thumbnails