Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Moby - Destroyed

να και το 10ο άλμπουμ του Moby.
είναι το 10 το κάλο (του);
μαλλόν έχει κάνει πολύ καλύτερες δουλείες. 
Ο ήχος είναι σίγουρα καλός αλλά παράλληλα και ξεθοριασμένος. Σαν να επιστρέφει 20 χρόνια πίσω.
Μερικά κομάτια θυμίζουν μέχρι και dream music (αρχές 90). Σε άλλα πάλι επαναλαμβάνει παλιά μοτίβα του. Και είναι τώρα αύτο κακό; Ίσως και όχι. Το Destroyed ακούγεται μια χαρά κάτω από το καυτό ήλιο του καλοκαιριού είτε στη παραλία είτε στη παραλιακή. Υπάρχουν αρκετά συμπαθητικά τραγούγια όπως το The Day (γραμμένο σε κατάσταση αϋπνίας), και  τα ποπ Blue Moon και Victoria Lucas. Βέβαια υπάρχουν και δυο διαμάντια, το ροκ Lie Down In Darkness με την θεική φωνή της  Joy Malcolm και το After, που το ακούς, το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,το ξανακούς, το ξανακούς, το ξανακούς,...




Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

La Morra

Και τώρα τι; 
Τι έπεται μετά το Κορίοπολις; 
Κακά τα ψέματα, η Ιταλία έδειξε το δρόμο πριν από μερικά χρόνια με το Καλτσίοπολις. Έριξε μεγάλες όμαδες κατηγορία ή κατηγορίες, προχώρησε σε αφαίρεση βαθμών αλλά και τίτλων. Ο κόσμος αηδίασε με το ποδόσφαιρο και άρχισε να ψάχνει άλλα αθλήματα για να εκτονωθεί. Κάπού στον βορά της Ιταλίας ξαναθυμήθηκαν ένα παλιό παιχνίδι που ονομάζεται La Morra. Κάτι σαν το Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί αλλά για μεγάλους. Αν αποφασίσεις να παίξεις φόρεσαι τα πιο ατσαλένια νεύρα σου, παρατηρητικότητα, την καλύτερη σου μνήμη, την πιο δυνατή φωνή σου και το πιο βλοσυρό σου βλέμμα. 
Οι κανόνες είναι απλοί. Άντι για ένα από τα σύμβολα του Πέτρα-Ψαλίδι-Χάρτι ο κάθε παίχτης με τα δάκτυλα του σχηματίζει έναν αρίθμο από το ένα μέχρι το πέντε (δεν έχει μηδέν). Παράλληλα δηλώνει φωνάζοντας ποιο πιστεύει ότι θα είναι το άθροισμα των δικό του δακτύλων και του αντιπάλου (από το ένα μέχρι το δέκα). Καθέ φωρά παίζουν μόνο δύο παίχτες, άκομα και όταν παίζουν σε ζευγάρια. Είναι σημαντικό να φωνάζεις δυνατά τον αριθμό ώστε η κραυγή σου να φοβίσει τον αντίπαλο και να τον εμποδίζει να συγκεντρωθεί. 
Οι ρίζες του παιχνιδιού βρίσκονται κάπου στην  αρχαία Αίγυπτο και για πολλά χρόνια αποτελούσε απογορευμένο παιχνίδι λόγω των μεγάλων καυγάδων που προκαλούσε μεταξύ των παιχτών και του παράνομου στοιχήματος.
Βέβαια μην περιμένεις να μάθεις να μετράς στα ιταλικά βλέποντας μια παρτίδα, αφού συνήθως οι παίχτες έχουν την τάση να γλωσσοπλάθουν. Έτσι το τέσσερα (κουάτρο στα ιταλικά) μπορεί να γίνει "κατρίνα", το τρία (τρε στα ιταλικά) μπορεί να γίνει "τρέντο-μαλέ", και το δέκα να γίνει "τουτα λα βόλιο" (όλα τα θέλω).
Τα ζευγάρια που βλέπεις στο βίντεο να παίζουν είναι από τα πιο γνωστά και καλά να κάνεις να μην βάλεις στοίχημα μαζί τους αλλά να απλά να τους ζητήσεις αυτόγραφο αν πότε τους δεις.


Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Διαφορές


Μην γελιέσαι φιλέ αναγνώστη,
το φόντο της φωτογραφίας μην σε ξεγελά.
Αυτή η φωτογραφιά είναι απο το Σύνταγμα,
και αποτελεί άλλη μια απόδειξη το πόσο διαφορετικοί είναι όσοι κατεβαίνουν στο Σύνταγμα.
Σε βλέπεις;

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Το Δέντρο της Ζωής

Έτσι για σπάσιμο αρχίζω από το τέλος. Ίσως το Δέντρο της Ζωής να είναι η ταινία με το πιο ευτυχισμένο και παράλληλα με το πιο κρυφό τέλος που έχω δει.
Ο Malick τοποθετεί την ιστορία του στην δεκαετία του 50. Και το κάνει απλά τέλεια! Είμαστε στο Τέξας και βλέπουμε την ιστορία μια οικογένειας που αποτελείται απο τρείς γιούς και τους γονείς τους. Τα πάντα αρχίζουν ειδυλλιακά, ποιητικά και ουτοπικά. 
Οι σκηνοθέτες του National Geographic θα τραβούν κοτσίδες και/ή βυζοτριχες βλεποντας τις απαράμιλλητης φυσικής ομορφίας εικόνες τις πρώτης ώρας του φιλμ. Πλανίτες, γαλαξίες, σύμπαν, βυθή, θάλασσα, ζώα, φυτά, κύτταρα... Ειδικά η σκηνή με τους δεινοσαυρούς είναι αριστουργηματική. Ίσως να είναι και η σκηνή που περικλύει το κεντρικό νόημα του Δέντρου της Ζωής. Και εκεί που νομίζεις ότι το παραλλήρημα κινηματοργαφικής δυνότητας δεν έχει τέλος, έρχονται όλα τούμπα...
Τελιώνουν τα πρώτα χρόνια της ζωής των πιτσιρικάδων γιών της οικογένειας, μπαίνουν στην εφηβία, απομακρύνονται από την ζεστή αγκαλία της μητέρας και αρχίζουν οι συγκρούσεις με τον αυστηρό πατέρα. Οι τρεις πιτσιρικάδες, και κυρίως ο πρωτότοκος γιός, ανακαλύπτουν την σκληρή μεριά της ζωής, αλλά μάζι με αυτούς και οι γονείς τους. Ο πατέρας τυρανά τους γίους του και ο ίδιος τυρανίεται από την ζωη. Η ποιήση και το όνειρο ένος τέλειου κόσμου σταματούν και όλοι οι ήρεες ψάχνουν να βρούν το Ιώβ που κρύβουν μέσα τους. Κάκα τα ψέματα θυμίσου να πάρεις λίγο ιωβια υπομονή αν θες να αντέξεις τα 138 λεπτά Δέντρου της Ζωής. 138 λεπτά γεμάτα με κοινωνικά, ψυχαναλυτικά και θρησκευτικά αδιέξεδα και ερωτήματα, μπορούν να δικαιολογήσουν χασμουρητά ακόμα και στα μαύρα γουρούνια (πόσο μάλλον σε εμένα...). Μπορεί η ιστορία να απλώνει επικυνδικά αλλά οι εικόνες είναι πάντα υπεροχες και άκρως ποιητικές. Τόσο όσες εξελίσσονται σε πρώτο επίπεδο όσο και και όσες ουτοπικές το περιβάλουν. Μπορεί η πλοκή να είναι αργή, άλλα ίσως η ταχύτητα (ταχυτητα λέμε τώρα - ο Αγγελόπουλος έχει πιο γρήγορες πλοκές) να δικαιολογείται ώστε να σου δίνει το χρόνο να σκεφτεις τα υπαρξιακά ερεθίσματα. Μπορεί ο Malick να μην ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει (δικαιολογημενα) από τα ειδικά εφέ που του ετοίμασαν και να τα έβαλέ όλα τελικά.
Σίγουρα βλεπόντας το φιλμ σκεφτεσε ότι τα χρήματα για τα εφε δεν πήγαν χαμένα όπως για το τελευταιο Χ Men.
Όσο και να διαφωνώ με το ηθικό δίδαγμα του τέλους, βγάζω στον Malick το καπέλο. Δεν ξέρω αν τελικά ο κόσμος είναι τόσο αγγελικά πλασμένος και αν η υπομονή -μέχρι αηδίας- ανταμείβεται πάντα στο τέλος, όπως συμβαίνει στην παραβολή του Ιώβ που ανοίγει το φιλμ, αλλά για μερικά δεύτερα ο Malick σε κάνει να το πιστέψεις...

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Ήταν ο Ποσειδώνας επιδειξίας?

Ψάχνοντας να βρω ένα άγαλμα της προκοπης του Ποσειδώνα έφτασα μέχρι την Μπολώνια. Το βλέπεις και λές «αύτο μάλιστα», «έτσι πρέπει να ήταν ο Θεός».


Γερός, δυνατός και ρωμαλέος.
Όχι η καχεκτική φιγούρα του γεροντάκου που παρουσιάζουν στην βόρια Ιταλία.

Κάνω το γύρω του αγάλματος για το θαυμάσω από όλες τις μερίες και ξαφνικά βλέπω κάτι περίεργο.
Του έχει σηκωθεί!!!!
Δες την φωτό αν δεν το πιστεύεις. Δεν είναι μοντάζ, είναι αλήθεια. Όταν βλέπεις τον Ποσειδώνα από πίσω και δεξιά παρατηρείς ότι έχει «σεξουαλικές ορέξεις»…


Τα περιέργα όμως δεν σταματάνε στις σηκωμάρες. Το πέος του Ποσειδώνα φαίνεται να δείχνει στο βάθος της φωτογραφίας τον καθεδρικό ναό της Μπολώνιας!!!
Τι να σημαίνει αυτό αράγε. Να είναι ο Ποσειδώνας επιδειξίας; 
Θέλει ο αρχαίοελληνικός θεός των νερων να μαμίσει την εκλησσία; 
Της κάνει ζήλιες; 
Της την πέφτει; 
Την κοροιδεύει;
Τι συμβαίνει άραγε στην κεντρική πλατεία της Μπολώνια;

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ήταν ο Ποσειδώνας καχεκτικός και πρεζάκιας;

Πριν από λίγο καιρό είχα αναφερθεί στο αγάλμα του Δάντη στο Τρέντο. Για όσουν νόμισαν ότι η συγκεκριμένη προβοκάτσια είναι τυχαία έρχεται η σημερινη ανάρτηση να αποδείξει το αντίθετο. Οι επιθέσεις ενάντια στην Ελλάδα δεν σταματάν μόνο στην μούτζα του Δάντη στον Μίνωα. Λίγα μόνο μέτρα από το αγάλμα του Δάντη υπάρχει και άλλη προβοκάτσια. Μπροστά στον καθεδρικό ναό του Τρέντο υπάρχει ένα άγαλμα του Ποσειδώνα.
Και σε ρωτώ φίλε αναγνώστη, όταν σκέφτεσε τον Ποσειδώνα τι εμφάνιση νομίζεις ότι έχει; Τι σου έχουν μάθει στο σχολείο;
Γερός, δυνατός, ψηλός, γεμάτος μυς, λίγο άσχημος και να κρατά μια τρίαινα.
Δες λοιπόν τώρα πως τον έχουν αναπαραστήσει στην κεντρική πλατεία του Τρέντο.






Τι σχόλια να κάνει κανείς; Μα είναι δυνατον να μου παρουσιάζεις τον Ποσειδώνα ως παππού, αδύνατο και αδύναμο; Μόνο την τρίαινα του έχουν αφήσει να θυμίζει τον θεό των Θαλασσών και των ποταμών.
Άντε λοιπόν να γυρίσει την τρίαινα να την κτυπήσει με δύναμη στο έδαφος, να τους κάνει να κλάσουν μέντες τους Τρεντίνους.
Καλύτερα θα ήταν μάλιστα να την κτυπήσει αρκετά δύνατα για να πιάσει και δυο κοντινές πολείς του Τρέντο, το Ροβερέτο και το Μπολτζάνο, που το άγαλμα του θυμίζει φορέα του έιτζ και πρεζάκια.


Rovereto

Bolzano

Related Posts with Thumbnails