Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Flaming Lips - Embryonic

Όταν πρωτοάκουσα το Embryonic, πριν από μερικούς μήνες, οφείλω να πω ότι δεν ενθουσιάστηκα. Μου άρεσαν τα πρώτα κομμάτια αλλά μετά έπεφτα στο κενό που υπάρχει στην μέση του δίσκου και σταμάταγα. Σπάνια άκουγα τα τελευταία κομμάτια. Όσο και να το κοροϊδεύουν μερικοί-μερικοί, που δεν τους αρέσει τίποτα από ότι νέο βγαίνει εκτός από κάποια ανούσια κολλήματα, υπάρχουν δουλείες που πρέπει να της αφήσεις να ‘μεστώσουν’, να ωριμάσουν, μέσα σου πριν τα κρίνεις. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το Embryonic.
Οι Flaming Lips έφτιαξαν ένα δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί στην νιρβάνα. Ξεχάστε τους εύπεπτους και τους ευκολοπρόσιτους δίσκους και αφεθείτε στην ψυχεδέλεια των Flaming Lips. Θόρυβος, παραμορφώσεις, σκοτεινές μελωδίες, αισιόδοξοι και έξυπνοι στοίχοι, παράνοια, μελαγχολία, επικό ροκ, ελεκτρόνικα, ποπ... Στο Embryonic υπάρχουν και πολύ καλοί επισκέπτες όπως η Karen O των Υeah Yeah Yeah' s, που στο I Can Be A Frog μιμείται ήχους ζώων από το τηλέφωνο (!!!) ο Γερμανός μαθηματικός Thorsten Wörmann σε έναν περίεργο μαθηματικό μονόλογο, αλλά και οι MGMT. Τα αριστουργήματα του δίσκου είναι το Watching The Planets (δες εδώ το καλύτερο video clip του 2009), και το 7λεπτό Powerless. Άκουσε οπωσδήποτε ολόκληρο το Embryonic προσεκτικά, και κόλλα στα Convinced of the hex, Τhe sparrow looks up at the machine και See The Leaves. Δώσε όμως και προσοχή και στα Evil και Worm Mountain.


i

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Το θεώρημα της πίτσας


Σήμερα είναι Κυριακή και εκτός των άλλων στην Ιταλία η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην πίστα. Την προηγούμενη εβδομάδα έπεσε το μάτι μου σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο ‘Το Θεώρημα της Πίτσας’. Δεν έχει να κάνει με το «πως φτιαχτείτε» ή με το «πως τρώγεται» η πίστα, αλλά με το «πως κόβεται». Έμαθα ότι έχουν ασχοληθεί αρκετοί μαθηματικοί με το εξής θέμα: 
«Αν μοιράζεσαι την ίδια πίτσα με κάποιον άλλον, πως μπορείς να είσαι σίγούρος ότι κάποιος από τους δυο δεν θα αδικηθεί»

Πριν από αρκετά χρόνια (το 1967) ο Upton, L. J. είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο (επιστημονικό παρακαλώ) που έλεγε ότι: «Αν η πίτσα κοπεί σε ένα δεδομένο σημείο με ζυγό αριθμό τομών μεγαλύτερο του 2, θα μοιραστεί ίσα ανάμεσα στους δύο συνδαιτυμόνες που παίρνουν εναλλάξ διαδοχικά κομμάτια». Δηλαδή αν κόψουμε την πίτσα με 2, 4, 6, 8... ευθείες μαχαιριές που περνάνε όλες από ένα σημείο, θα πάρουμε 4, 8, 12, 16... κομμάτια, και οι δυο συνδαιτυμόνες θα φάνε ακριβώς την ίδια ποσότητα αν παίρνουν κομμάτια εναλλάξ μέχρι να τελείωση η πίτσας. Ακόμα και αν το σημείο που τέμνονται η μαχαιριές δεν είναι το κέντρο της πίτσας. Δεν έλεγε όμως τίποτα στην περίπτωση που οι τομές είναι μονές σε αριθμό.

Με αυτό ασχολήθηκάν ο Rick Mabry και ο Paul Deiermann του Louisiana State University. Οι δυο αυτοί αμερικανοί απόδειξαν ότι «αν κόψει κανείς την πίτσα με 3, 7, 11, 15... τομές χωρίς καμία τομή να περνάει από το κέντρο της, τότε αυτός που θα πάρει το κομμάτι που περιέχει το κέντρο της πίτσας θα φάει συνολικά περισσότερο. Αν όμως οι τομές είναι 5, 9, 13, 17... αυτός που θα πάρει το κομμάτι με το κέντρο καταλήγει να τρώει λιγότερο.». Το άρθρο τους δημοσιεύτηκε σε επιστημονικό μαθηματικό περιοδικό με τον τίτλο «Of Cheese and Crust: A Proof of the Pizza Conjecture and Other Tasty Results».

Σε αυτό το σημείο να πω ότι θα πρέπει να αλλάξουν το όνομα τους θεωρήματος από ‘Θεώρημα της πίτσας’ σε ‘Θεώρημα του Καρμίρη’. Τι μαλακίες είναι αυτές ρε! Ακόμα και ένα πιτσιρίκι στην Ιταλία τρώει μια πίτσα μόνο του. Ο καθένας τρώει όσο γουστάρει, δεν χορταίνουν όλοι με την ίδια ποσότητα. Να υποθέσω ότι αυτοί οι επιστήμονες είναι Σκοτζέζοι ή επιστήμονες της Καρμιρίας; Ρε μήπως παίρνουν χρηματοδότηση από τον Σκρουζ;


Αλλά έτσι για να τους βάλω δύσκολα τους προκαλώ να πάνε στον Κρητικό στην Σαντορίνη και να κάνουν το αντίστοιχό στην ‘Μπριζόλα XXXL. Αφού μερικοί-μερικοί δεν αντέχουν να την φάνε ολόκληρη ή νομίζουν ότι την έφαγαν ολόκληρη...

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Sherlock Holmes

Πριν από αρκετά χρόνια (1887) ένας συγγραφέας από το UK (ο σκοτσέζος Sir Arthur Conan Doyle) αρχίζει να εκδίδει μια σειρά βιβλίων που έχουν στα κεντρικό ήρωα έναν ντεντέκτιβ στο Λονδίνο της εποχής που λύνει διαφορά μυστήρια και σώζει το κόσμο από κακούς ανθρώπους και το έγκλημα. Ο ήρωας είναι γοητευτικός, αντισυμβατικός, μποέμης, έξυπνος, με φλεγματικό χιούμορ, ξέρει πολεμικές τέχνες, χρησιμοποιεί διάφορα όπλα, κερδίζει πάντα, μιλά αγγλικά με τέλεια προφορά και είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από την αστυνομία, την οποία βοήθα. Επιπλέον στον ήρωα μας αρέσει το καλό φαγητό και το καλό κρασί.
Σήμερα οι κινηματογραφικές εταιρίες παίρνουν αυτόν το ήρωα και δημιουργούν ένα μπλογκμπαστερ.
Η ταινία έχει καταιγιστικό ρυθμό και δράση, ξύλο, όπλα, όμορφες γυναίκες που προσπαθούν είτε να βοηθήσουν είτε να βάλλουν τρικλοποδιές στον ήρωα μας, αλλά είναι πάντα ερωτευμένες μαζί του. Υπάρχουν βέβαια ανάλογες μουσικές, πολλά εφέ, και ένας κακός που θέλει να καταστρέψει τους πάντες και να κυριαρχήσει στον κόσμο.
Πάει την βλέπει όλη η οικογένεια και περνά μια χαρά, αφού αποτελεί ένα ευπρεπέστατο πακέτο διασκέδασης.
Το όνομα του ήρωα είναι Holmes, Sherlock Holmes!!!

Υποσημείωση. Κύριε Ritchie, καλός και άγιος (αν και σας προτιμώ στις 2 καπνισμένες κάννες και την Αρπαχτή), αλλά κάνατε πολλά λάθη στην σκηνή με το κρασί. Έχουμε να κάνουμε με ένα Margaux του 1858. Τα κρασιά της περιοχής άρχισαν να θεωρούνται Ονομασίας Προελεύσεως από το 1855, άρα δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι στην φιάλη που να το υποδηλώνει. Όταν ανοίγουμε μια φιάλη δεν τρυπάμε το κάτω μέρος του φελλού. Στην σκηνή το τιρμπουσόν έχει περάσει περίπου 5 εκατοστά κάτω από το φελλό (καλά τι ανοικτήρι είναι αυτό;). Τα ποτήρια που χρησιμοποιείται δεν ήταν αυτά που χρησιμοποιούσαν την εποχή για κρασί. Το χρώμα το κρασιού υποδηλώνει ένα φρέσκο κόκκινο κρασί και όχι ένα Cabernet Sauvignon περίπου 30 χρονών. Άσε που με έπιασε η καρδιά μου βλέποντας αυτή την άκαρδη να χαλάει ένα τέτοιο κρασί...

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Μπλογκοβίζιον για τα αγαπημένα soundtracks της δεκαετίας



Αυτές τις μέρες ανακοινώθηκαν τα καλύτερα soundtracks σύμφωνα με την ψηφοφορία 27 bloggers, την οποία οργάνωσε και επιμελήθηκε η elafini. Συνολικά ψηφίστηκαν 213 soundtracks και να τα αποτελέσματα:


10. Dancer in the dark – Bjork
09. Once – Glen Hansard & Μarketa Irgova
08. In the mood for love – M. Galasso, S. Umebayashi
07. The assassination of Jesse James – Nick Cave, Warren Ellis
06. Atonement – Dario Marianelli
05. Requiem for a dream – Clint Mansell
04. Oldboy – Hyun jung Shim
03. The Hours – Philip Glass
02. Le fabuleux destin d’Amelie Poulain – Yann Tiersen
01. The Fountain – Clint Mansell


Προσωπικά την βρίσκω εξαιρετική.
Σε σχέση με την δική μου 10άδα, πέτυχα 5 στα 10!
Δικαιωματικά ο Clint Mansell έχει 2 ost!!!
Για την πλήρη λίστα επισκεφτείτε την ανάρτηση της elafini.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

If god is a dj...


Μωρέ καλά τα λένε οι Faithless ότι ο Θεός είναι dj, αλλά αυτό δεν αρκεί για να γίνει η εκκλησία λιγότερο indie και περισσότερο mainstream. Στον λίγο καιρό που είμαι Ελλάδα κατάλαβα ότι τόσο στα καθολικά όσο και στα ορθόδοξα στασίδια κυριαρχεί μια μούχλα. Μπορεί στα μυαλά και τα μάτια κάποιων αρρωστημένων αισιόδοξων αυτό να είναι indie (αλήθεια υπάρχει κανείς;) αλλά απώτερος σκοπός κάθε θρησκείας που σέβεται τον εαυτό της είναι να γίνει όσο πιο mainstream γίνεται.
Ας γίνει λοιπόν αρχικά ο Θεός dj, αλλά μετά από αυτό θα πρέπει να κάνουμέ κάτι με τους παπάδες. Αφού το έχουν το μαλλί μακρύ ας το κάνουν ράστα επιτέλους. Τι το έχουν το μούσι; ας το βάψουν! ας το περιποιηθούν! ας του δώσουν ένα σχήμα! ας γράψουν κάτι πάνω έστω! Οκ, οι περισσότεροι έχουν κοιλίτσα στην Ελλάδα (πράγμα που δεν ισχύει στην Ιταλία, γι αυτό κάναμε και το ‘Πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας’), αλλά ας βάλουν κάτι ποιο cool ρε αδελφέ. Αν όλα αυτά δεν πιάσουν μόνο ένα πράγμα μένει:
Να γίνουν οι παπάδες pornostars
Και μην ακούσω ότι είναι αδύνατο αυτό. Τόσα και τόσα έχουμε δει. Αφού τα φοράνε που τα φοράνε τα σέξι γυναικεία εσώρουχα και τις ζαρτιέρες. Αφού το πνίγουν το κουνέλι. Ας το βγάλουν προς τα έξω. Ας το παραδεχτούν. Ας δείξουν το πραγματικό εαυτό τους. Όχι μόνο θα τονώσουν το εκκλησιαστικό αίσθημα αλλά και τον τουρισμό (εκεί να δεις πόσοι Άγγλοι θα έρχονται για σεξουαλικό τουρισμό).
Ε, αν δεν πιάσει ούτέ αυτό προτείνω όλοι οι παπάδες να κάνουν πλαστική ώστε να μοιάζουν στον Πανούση.  
Η επιτυχία θα είναι σίγουρη!!!!

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Μαλαγουζιά και Sauvignon Blanc – Αντωνόπουλος

Δυο λευκοί οίνοι για να πάει καλά η χρονιά. Λευκοί; Ναι λευκοί! Με τέτοια ζέστη που έχει αυτές τις μέρες τι να πεις; Δύο λευκοί μονοποικιλιακοί οίνοι από τους Αμπελώνες Αντωνόπουλου, ένας από την ελληνική ποικιλία Μαλαγουζιά και ένας από την γαλλική ποικιλία Sauvignon Blanc. Αλλά δυο κοινά γνωρίσματα που έχουν είναι η χρονιά τρύγου (2008) και ότι προέρχονται από την Πελοπόννησο (Νόμος Αχαΐας).
Μαλαγουζιά 2008 – Αντωνόπουλος
 
Το χρώμα του είναι αχυροκίτρινο και μαρτυρά την ηλικία του, δεν είναι πλέον φρέσκο αλλά αντέχει ακόμα. Στην μύτη βρίσκεις αρώματα από λευκόσαρκα φρούτα, όπου το μήλο κυριαρχεί και στην κόκκινη και στην golden εκδοχή του. Το μπουκέτο των αρωμάτων συμπληρώνεται από νότες ανθέων, βοτάνων, βουτύρου, μανταρινιού, μάγκο και μια μικρή αίσθηση βανίλιας. Στο στόμα παρουσιάζει μια εξαιρετική ισορροπία αλλά και πολυπλοκότητα. Βρίσκεις μια εντυπωσιακή οξύτητα που δένει ωραία με μια μικρή αίσθηση γλυκύτητας, και όπου μαζί με την αλατότητα και τις πικάντικες νύξεις, προσφέρουν ένα αρμονικό σύνολο με μακρά επίγευση. Ένα από τα καλύτερα φρέσκα λευκά ‘ποιήματα’ που μπορεί να βρει κάνεις στην Ελλάδα.   



Sauvignon Blanc 2008 – Αντωνόπουλος


Χρώμα λευκοκίτρινο. Έντονα αρωματικό με τα φρούτα (κυρίως αχλάδι) να έρχονται σε πρώτο επίπεδο και τα ανθοί να παίζουν συμπληρωματικούς ρόλους, ενώ υπάρχει και μια νότα βανίλιας. Στο στόμα είναι γεμάτο αλλά και ισορροπημένο, με οξύτητα που δίνει δροσιά και το όλο αποτέλεσμα να δίνει μακρά διάρκεια.







Θα τα βρείτε και τα δύο περίπου στα 10 με 12 ευρώ, το κάθε ένα. Προτιμήστε τα για το απεριτίφ στους 10 0C ή για το κύριο φαγητό (ζητάν ψαράκι ή έντονα αρωματικά πιάτα λαχανικών) στους 12 0C.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Cara befana

Εισαγωγή: Εσείς έχετε τον Άγιο Βασίλη που φέρνει δώρα την νύχτα της παραμονής πρωτοχρονιάς. Οι Γάλλοι έχουν τον Saint Nicholas να φέρνει δώρα την νύχτα την παραμονή Χριστουγέννων, και όπου πίνουν coca cola τον Santa Claus. Εμείς, οι Ιταλοί, έχουμε την Befana (Μπεφάνα), όπου την νύχτα της παραμονής των Φώτων (Επιφάνια), φέρνει γλυκά και δώρα στα καλά παιδία, ενώ στα κακά παιδιά φέρνει κάρβούνο. Περιμένοντας την Befana φέτος να δω τι θα μου φέρει της γράφω ένα γράμμα.

Cara Befana,
                       δεν θέλω να μου φέρεις κάτι φέτος αλλά να πάρεις πίσω μερικά δωράκια που μου έφερες την τελευταία δεκαετία.
  1. ασυμβατότητες. Έλεος! θέλω όλα τα software και hardware να δουλεύουν μια χαρά μεταξύ τους. Αν είναι δυνατό μέχρι και τα antivirus! Φτάνει πια να πρέπει να ψάξω πριν από κάθε installation ενός προγράμματος ή μιας συσκευής αν θα μου δημιουργήσει πρόβλημα σε/με κάποιο προϋπάρχον. Θέλω τα νέα προγράμματα και ηλεκτρονικές συσκευές που θα μου φέρεις αν είναι all-sexoual!!! Να κάνούν τα πάντα με όλους και σε κάθε στιγμή.
  2. Format. ΟΧΙ άλλα format. Ακόμα και image είναι ημίμετρο. Άντε μια στο τόσο να κάνεις ένα scan disk, ένα disk defragmenter και ένα clean up disk κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα.  
  3. cell-phone. Μου το έφερες στην ζωή μου στα μέσα της δεκαετίας που φεύγει και σε παρακαλώ να το πάρεις πίσω. Λειτουργεί μόνο όταν δεν πρέπει και όταν πρέπει κάνει νερά.
  4. 10 κιλά. Θυμάμαι στις αρχές τις δεκαετίας ζύγιζα περίπου δέκα κιλά λιγότερο, αυτά τα 00ς μου έφερες για κάθε χρόνο και ένα κιλό. Έβλεπες τα ωραία ρουχαλάκια που αγόραζα, ζήλευες και φρόντιζες να μην μου κάνουν. Ντροπή σου κακιά μάγισσα!
  5. Τον Μπερλουσκόνι. Καιρός είναι τώρα που έγινε Άγιος και Μέγας Rock Star να του δίνει. Άντε παραδέξου το, ούτε εσύ τον αντέχεις πια! Όταν ήταν μικρός τι του έφερνες;
  6. Αποχώρηση από Γιουροβίζιον. Μα είναι πράγματα αυτά; να μην συμμετέχουμε εμείς που δώσαμε τα φώτα του κιτς, του σόου, και του bel canto σε αυτό το πανηγύρι; Δεν μας αρκεί το San Remo. Πρέπει να γυρίσουμε στην Γιουροβίζιον.

Αν δεν καταφέρεις να πάρεις πίσω κάτι από τα παραπάνω τουλάχιστον μην μου φέρεις τίποτα.  
Δεν αντέχω άλλο κάρβουνο. Όχι άλλο κάρβουνο!

μια πονεμένη θαυμάστρια σου
la maestra

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

let the game begin

Με την αρχή του νέου έτους αρχίζει στην Ελλάδα ένα νέο παιχνίδι. 'Το παιχνίδι των αποδείξεων'.  
Όλοι οι Έλληνες θα αρχίσουν να κάνουν ψώνια και ξοδεύουν για να μεζέψουν όσες περισσότερες αποδείξεις γίνετε.


Έχουν να δούν τα μάτια μας καταστάσεις βιαίου καταναλωτισμού.

 
   

Ενώ οι φορολογούμενοι θα αρχίζουν να μαζεύουν πεταμένες αποδείξεις. Κάτω βλέπουμε δυο κλασικές σκηνές 'ασέ κάτω την αποδείξη μωρή κατσίκα, εγω την είδα πρώτη!'



Related Posts with Thumbnails