Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Μαύρος Κύκνος

Λίγες ώρες πριν την βραβεύση της Νάταλι Πόρτμαν με το όσκαρ πρώτου γυναικίου ρόλου, λίγες ώρες μετά την βράβευση του μαυρογούρουνου για την συνολική προσφορά του στην τέχνη (μια κάποια τέχνη) έτυχε να δω την νέα ταινία του Ντάρρεν. 13 χρόνια μέτα το π, 11 μέτα το Ρέκβιεμ και 5 μετά το Δέντρο της ζωής, ο Αρονόφσκι έδωσε άλλο ένα αριστούρημα! Ο κανόνας πλέον είναι γνωστός και για άλλη μια φορά η Ακαδημία τον εργάψε στα παλιά του της τα παπούτσια (μαζί με τον Νόλαν). Ο Ντάρρεν χρησιμοποιεί το γνωστό μοτίβο του ονείρου που καταλήγει σε εφιάλτη. Και το κάνει εξαιρετικά. Παρακολουθείς τα 110 λεπτά του φιλμ με κομένη την ανάσα και δεν σε αφήνει ούτε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτείς το οτιδήποτε άλλο.

Η πλοκή είναι εμπνευσμένη από την Λίμνη των Κύκνων. Η Νίνα είναι μια μπαλαρίνα στην Νέα Υόρκη που ζει με την ψυχαναγκαστική πρώην μπαλαρίνα μητέρα της, η οποία της ασκεί ασφυκτική πίεση. Της δίνεται η ευκερία να γίνει πρίμα μπαλαρίνα για την παράσταση “Η Λίμνη των Κύκνων”, αλλά θα πρέπει να ανακαλήψει τον «μαύρο κυκνό» που κρύβει μέσα της. Θα τα καταφέρει, άλλα με ένα περιέργο τρόπο. Ο Ντάρρεν καταφέρνει να ικανοποιήσει την δίψα της Νίνας, και όμως το φινάλε είναι δραματικό...

Τι και άν το όνομα του σκηνοθέτη εμφανίζεται στο τέλος, χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά για να αντιληφθεις την σφαγίδα του. Ειδικά ο τρόπος που εκμεταλεύεται την κάμερα ανά χείρας.
Λαστ μπατ νοτ λιστ η Ναταλί είναι απλά Θεά!!!
Αριστούργημα!!!

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

PJ Harvey - Let England Shake

     Η Πόλυ Τζέιν επιστρέφει με το 8ο άλμπουμ της και θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το πιο άσχημο εξώφυλλο δισκού (ever). Ειλικρινά είναι τοσό κοκάγουστό που με κάνει να πιστεύω ότι το κάνει επίτηδες. Ισώς να θέλει να πάει κόντρα στην επόχη του περιτυλίγματος, στην επόχη που αγοράζουμε συσκευασίες και όχι προϊόντα, για να καλύψουμε την ανάγκη μας για ανακύκλωση (τα έχω πει εδώ). Γράφω «έπιτηδες» γιατί το προϊόν που βρίσκετε πίσω από το εξώφυλλο είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ (μεστωμένα λόγια).

     Η PJ Harvey στο let england shake ντύνεται Μπουμπουλίνα και τα βάζει με τους πάντες, τα πάντα και κυρίως τις πολιτικές που διατάζουν πολέμους και τον ΟΗΕ που κάνει τα στραβά μάτια.
Το πρώτο τραγούδι, και όμοτιτλο του Let England Shake, έχει σαν σαμπλινγ το Istanbul (Not Constantinople) και αναφέρεται στην Συμμαχική Μάχη της Καλλίπολης, μια βρετανική/αυστραλέζικη/νεοζηλανδεζικη αποτυχημένη εκστρατεία για την κατάληψης της Κωνσταντινούπολης στον 1Ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι στίχοι αρχίζουν με το «The West's asleep, Let England Shake», και στην ζωντανή εκδοχή του τραγουδίου η PJ με το τέλος του τραγουδιου αναφωνει «Yoυ cann’t go back to Constantinople».
     Αναφόρες σε επετακτικούς πολεμούς βρίσκονται διάσπαρτοι σ’ όλο το άλμπουμ, ενώ αρκετοί στίχοι είναι επηρεασμένοι και από μαρτυρίες πολιτών και στρατιωτών από τους πρόσφατούς πολέμους στο Ιρακ και το Αφγανισταν.

     Στο πρώτο single του άλμπουμ, The Words That Maketh Murder, βάζει όλό το μαύρο χιούμορ της και βγάζει την γλώσσα της στο ΟΗΕ δηλώνοντας πόσο αδιανόητο (και ανόητο) είναι να αναζητεις την ειρήνη μέσα από τον διεθνή οργανισμό, αναρωτώμενη:
"What if I take my problems to the United Nations?"
Αν σου θυμίζει κάτι, έχει πάρει sampling από το Summertime Blues.

Οσό αναφορά την μουσική πλευρά του let england shake, και εδώ δεν πάμε πίσω. Γνήσια Polly Jean Harvey. Αγγλική φολκ, ροκ, ροκ εν ρολ, ροκ-ποπ…

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Iron and Wine - Kiss Each Other Clean

Καταρχήν αν έβαλες μπότες, σπιρούνια και καπέλο για να ακούσεις Black Pistol Fire μην τα βγάλεις. Μια χαρά κολάνε και με τον νέο δίσκο των Iron and Wine, δηλαδή το project του τεξανού Samuel Beam. Αμερικανός και αυτός, αλλά του νότου. Γνήσιος.

Αλήθεια είναι ότι τον προτιμώ μόνο του με την κιθάρα του, χωρίς την μπάντα. Βέβαια η μπάντα του δίνει την δυνατότητα να παρουσιασεί μεγαλύτερη ποικιλότητα. Ποικιλότητα που στο χτυπάει κόκκινο στο Kiss Each Other Clean, το τέταρτο άλμπουμ του μουσάτου φίλου μας. Ορισμένα από τα τραγούδια είναι δυνατό να τα κατεβάσεις και από το προσωπικό site του Samuel. 

Τι και αν μερικές φορές αυτή η ποικιλομορφία καταντά υπερβολικά γλυκανάλατη και ποπ. Οι στίχοι του Walking Far from Home, το σαξόφονο του Me And Lazarus, οι αθώες 80ς ατμόσφαιρές του Monkeys Uptown και η πειραγμένη φωνή του και τα πνευστά του Big Burned Hand θα σε αποζημιώσουν. Αν πάλι ψάχνεις πραγματική απογείωση δώσε βάση στα υπέροχα δύο καλύτερα κομμάτια του Kiss Each Other Clean, το 7λέπτο Your Fake Name Is Good Enough For Me (ακουσέ το με την ένταση τέρμα) και το υπέροχο (ήδη από τα κόμματια της χρονίας) Rabbit Will Run.

Because the rabbit will run, the lion has nothing to fear

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Κωστας Βαξεβάνης – Ο άνθρωπος του τείχους

Διάβασα αυτές τι μέρες το βιβλίο του Κώστα Βαξεβάνη "Ο άνθρωπο του τείχους". Στην υπόθεση μπερδεύονται πράκτορες της Στάζι, αμερικανοί και έλληνες πράκτορες, κρατικοί υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, εκδότες, έλληνες υπουργοί και πρωθυπουργοί, τραγουδίστιες, επιχειρηματίες, Γερμανία, Κύπρος, Ελλάδα, Ρωσία λεφτά, σκάνδαλα, συμφέροντα, μίζες, οφ σορ και το τοίχος του Βορολίνου.
Οι κεντρικοί ήρωες είναι ο Γίωργος και ο Κώστας. Ο πρώτος αναλαμβάνει τα καθήκοντα του έλληνα πολιτικού/υπουργού, του επιχειρήματία, του διαπλεκόμενου, του μιζαδόρου, του εραστή, του επιτυχημένου, του γιού αγωνιστή του ΕΑΜ, του φοιτητή στην Ρωσία, του πρακτορά της Στάζι και του φίλου των Αμερικανών. Ο Κώστας είναι ένας δημοσιογράφος που ψάχνει τον Τσίκο.
Ο Βαξεβάνης χρησιμοποιεί τόσο τις γνώσεις του για την Ανατολική Γερμανία και την Στάζι, αλλά και τις εμπειρίες του από την δημοσιοργαφικο-πολιτικο-οικονομική κατάσταση της Ελλάδας των τελευταίων ετών.
Η ιστορία μπορεί να είναι μύθος αλλά και πραγματικότητα.
Ζωντανό βιβλίο που αξίζει να διαβάσεις μονορούφι.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Black Pistol Fire

Πριν ακούσεις αυτό το άλμπουμ πρέπει να προετοιμαστείς κατάλληλα.
Φόρεσε τζιν παντελόνι, μπότες, σπιρούνια, πουκάμισο καρό και καουμπόλικο καπέλο (απόκριες έχουμε, εύκολο είναι βρεις). Πάρε ένα μπουκάλι μπύρα (όχι ποτήρι) ή ένα ποτήρι ουισκί (προς θεού όχι βόκτα λεμόνι). Μπες σε ψυχολογία Τέξας και βάλε το νέο άλμπουμ των Black Pistol Fire να παίζει δυνατά.
Τι και όλα τα τραγουδία δεν σου μυρίζουν 100% ορίτζιναλ, το πρώτο τους άλμπουμ είναι και αν έχεις το κατάλληλο μουντ θα τους συγχωρέσεις και θα περάσεις όμορφα.
Η πρώτη ερώτηση που σου έρχετε στο νου είναι «μα είναι δυνατόν ένα γκρουπ από το Τορόντο να παίζει τόσο καλά garage punk και southern rock style;» Μετά βλέπεις τον εξώφυλλο του άλμπομ τους και καταλαβένεις.
Η δεύτερη ερώτηση είναι «μα πως στο διάολο τα κάνουν όλα αυτά μόνο 2 άτομα;»
Και έκει λες απλά ρεσπέκτ και απολαυμάνεις.
Μην ψάχνεις χιτάκι και ακουσετα όλα.
Ίσως στους Black Pistol Fire η Αμέρικη να απέκτησε τους δικούς της Arctic Monkeys...


Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Related Posts with Thumbnails