la maestra: Moon

Συνταγές. Συνταγές παντού. Θες να κάνεις επιτυχία; Άνοιξε το μεγάλο βιβλίο του μάρκετινγκ, δες τι θέλει το κοινό και πράξε αναλόγως. Ποιος νοιάζεται για την τέχνη, τα πάντα είναι τεχνική. Σινεμά θέλεις να κάνεις. Σελίδα 1895. Τόσο δράμα, τόσο γέλιο, τόσο φαντασία, τόσο μελό, τόσο έρωτας, τόσα φιλιά, τόσο κοινωνικός προβληματισμός, τόσο ηθική, τόσο ανηθικότητα, τόσα εφέ, τόσους γνωστούς ηθοποιούς, τόσους κάλους ηθοποιούς, τόσες γυναίκες, τόσους άνδρες, τόσο παιδιά, τόσο γυμνό, τέτοια ρούχα, τόσες κάμερες, τόσα σκηνικά, τόσες μέρες γυρισμάτων, τόση μουσική, και στο τέλος μια μεγάλη δόση διαφήμιση. Χρόνια τώρα ο Τσελεμεντές σπάει ταμεία.

Ευτυχώς πότε-ποτέ υπάρχουν και εξαιρέσεις που τα γράφουν όλα στα παλιά τους τα παπούτσια. Έχουν μια ιδέα άμορφη που αλλάζει αυθόρμητα και αυτοί προσπαθούν να της δώσουν μορφή. Την μορφή που αυτοί επιθυμούν. Χρησιμοποιώντας την τεχνική βέβαια.

Κάπως έτσι μπαίνει στην ιστορία μας ο Duncan Jones. Γεννιέται δυο χρόνια μετά το Space Oddity του Ντέιβιντ Μπόουι, που τυχαίνει να είναι ο πατέρας του. Μετά από δέκα χρόνια θητείας στη διαφήμιση έρχεται το πλήρωμα το χρόνου να κάνει την πρώτη του ταινία. Την γυρίζει μόλις σε 33 μέρες, την εποχή της μεγάλης απεργίας των σεναριογράφων του Hollywood. Γεγονός που, όπως λέει ο ίδιος του δίνει, την ευκαιρία να δουλέψει με τους καλύτερους τεχνικούς.

Η ιστορία απλή. Ο Sam Bell είναι ένας αστροναύτης εργάζεται με τριετή σύμβαση στην βάση Sarang στο Φεγγάρι, σε ένα πρόγραμμα με το οποίο βοηθάει την γη να μειώσει το πρόβλημα της ενέργειας που αντιμετωπίζει. Το συμβόλαιο του με την κορεάτικη εταιρία Lunar, που εισάγει Ηλιο-3 από το φεγγάρι, λήγει σε δυο εβδομάδες (Sarang στα κορεάτικα σημαίνει Αγάπη). Μόνη του συντροφιά αυτά τα τρία χρόνια ένα ρομπότ, ο Gerty, αλλά και κάποια μαγνητοσκοπισμένα βίντεο της γυναίκας του και του παιδιού τους, ως επικοινωνία με την γη. Η μονότονη καθημερινότητα του ταράσσεται με ένα ατύχημα, μετά το οποίο θα έρθει αντιμέτωπος με ένα κλώνο του.

Αυτό που χαρακτηρίζει την ταινία είναι η απόλυτα μινιμαλίστικη λογική της και αισθητική της.

Μινιμάλ το cast. Η ταινία είναι παράσταση για ένα ρόλο. Ο Sam Rockwell είναι εξαιρετικός και στους δυο ρόλους, δυο διαφορετικούς χαρακτήρες που συγκρούονται ουκ ολίγες φορές. Ο Kevin Spacey δανείζει την φωνή του στο ρομπότ Gerty.

Μινιμάλ ακόμα και στα εφέ όπου τα γυρίσματα που δείχνουν τη Σελήνη έγιναν μέσα σε τρεις μέρες, με τη χρήση μικρών μοντέλων.

Μίνιμαλ και στο κόστος, αφού το Moon γυρίστηκε με 5 εκ δολάρια.

Ο Duncan Jones γυρίζει ένα science fiction-thriller φιλμ χωρίς τις φανταζύ ατμόσφαιρες των sci-fi, αλλά και με ελάχιστη αγωνιά. Όλα ανάποδα. Η ταινία συναρπάζει με την απλότητα και την αγνότητα της. Τα όποια ερωτήματα που εμφανίζονται βοηθούν απλά την εξέλιξη του σεναρίου χωρίς. Στην αρχή έχουμε έναν ηρώα ανθρώπινο και αδύναμο, ζει το δράμα του μέσα στην μοναξιά και την αποξένωση, αλλά παράλληλα έχει ελπίδα και νοσταλγία για ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει από μόνο του, νομοτελειακά. Έπειτα χρησιμοποιώντας μοναδικά το τρικ του κλώνου, αφού αυτό δεν ξαφνιάζει, φτιάχνει έναν άλλο ήρωα. Ο δεύτερος Sam μοιάζει στον πρώτο μόνο μορφολογικά. Ανθρωπινός και ο αυτός αλλά και επαναστάτης, έχει έναν δυνατό χαρακτήρα αλλά και δυναμικό. Ραδιούργος και οξύθυμος. Μαζί προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της ύπαρξης τους, της ιδιότυπης διπλής ύπαρξης τους.

Η μουσική του φιλμ είναι του Clint Mansell (π, Requiem for a dream, The Fountain). Ο Mansell φτιάχνει για πρώτη φορά μουσική που χρειάζεται την εικόνα, και δένει τέλεια με τις εικόνες του Jones. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν έγραψε το σαουντρακ μετά τα γυρίσματα. Μινιμάλ και αυτή.