Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Από αύριο παίζουμε


Η la maestra από αύριο παίρνει μέρος στο μουσικό καθημερινό ‘παιχνίδι’ του allgone για τα 20 καλύτερα άλμπουμ του 2009 και τα 20 καλύτερα άλμπουμ τις δεκαετίας των 00ς. Κάθε μέρα ένα post. Αύριο τα δυο Νο.20!

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

The Last Drive - live

Ήταν πριν από δύο χρόνια όταν έτυχε να δω τους Last Drive για πρώτη φορά σε ένα φεστιβάλ στην Πεσκάρα. Ήταν το Indie Rocket Festival 2007, στις 22 Ιουνίου. Έπαιξαν μετά τους  Devastations, Acid Cobra και The Cesarians, και έβαλαν τους γυαλιά!!!  Έδειξαν σε αυτά τα νέα αλλά και πιο γνωστά γκρουπ πως πρέπει να παίζει μια μπάντα και να ανεβάζει ένα νεανικό αλλά απαιτητικό κοινό από ιταλούς και έλληνες.
Ήμουν και εγώ εκεί. Αυτό! Ξέχασα να το γράψω στο προηγούμενο ποστ και επανήλθα.

Last Drive – Heavy Liquid



Ο S είναι ένας πρώην αστυνομικός γνωστός και νυν ιδιωτικός ντεντέκτιβ, που αρέσκεται στο να κλέβει ποσότητες μιας ουσίας που ονομάζεται Heavy Liquid. Από μόνη της είναι ένα εκρηκτικό μεταλλικό υγρό, αλλά αν ψηθεί μετατρέπεται σε μαύρο γάλα, ένα ναρκωτικό με παραισθησιογόνες ιδιότητες. Ο S αργότερα ανακαλύπτει ότι το Heavy Liquid προέρχεται από έναν άλλον πλανήτη και ότι έχει ένα είδος συνείδησης. Όταν κάποιος το δοκιμάζει γίνετε μέσο που φέρει μια εξωγήινη νοημοσύνη. Αυτά συμβαίνουν στο κόμικ Heavy Liquid του Paul Pope. 
Μήπως η επιλογή των Last Drive να ονομάσουν το τελευταίο τους άλμπουμ Heavy Liquid δεν είναι καθόλου τυχαία τελικά; Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι μια μπάντα με 26 χρόνια καριέρα και μετά από 15ετη διακοπή καταφέρνει να βγάλει τέτοια δουλεία. 
Πριν ακούσει το δίσκο πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να πει ότι το Heavy Liquid είναι μια άπρακτη. Άδικα όμως. Αρκεί να είχε δει κάποιος τις συναυλίες που έδωσε το γκρουπ τα τελευταία δυο χρόνια. Το Heavy Liquid είναι καθαρά rock ‘n’ roll αλλά και μια φρέσκια και υψηλού επιπέδου δουλειά που χρειάζεται εμπειρία και ωριμότητα για να βγει. Οι εξαιρετικές κιθάρες, η γκαράζ ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια, blues, americana, όλα αναμειγνύονται τέλεια για να δώσουν ένα 100% Last Drive άλμπουμ. 
Ξεχωρίζω ιδιαίτερα τα δυνατά A Glass of Broken Dreams και Magdelene, το μελωδικό Headlong to the edge, το μπλουζιάρικο Hang The Bone, το Pantherman που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Lux Interior των The Cramps, το επικό Jack Of The Highway, αλλά και το κακοτράχαλο Alabama blues που κλείνει το δίσκο.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Αρλέτα - Και Πάλι Χαίρετε!


Και πάνω που έλεγα και έγραφα προ ήμερων ότι στην Ελλάδα δεν αρέσουν οι τραγουδοποιοί έπεσα πάνω στην νέα δουλειά της Αρλέτας.
Έμαθα ότι είχε πάνω από 13 χρόνια να βγάλει νέα δουλειά, ότι πριν από ένα χρόνο περίπου υπέστη εγκεφαλικό και ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν σοβαρά.
Κατάφερε όχι μόνο να αναρρώσει αλλά και να βγάλει έναν εξαιρετικό δίσκο (διπλό), το Και Πάλι Χαίρετε! 
Δεν το περίμενα και όμως έχει πολύ ενέργεια. Ακούγεται σαν να είναι φτιαγμένο σε άλλη εποχή αλλά παράλληλα έχει φρεσκάδα. Θέλει πολύ θάρρος να βγάλεις έναν τέτοιο άλμπουμ σήμερα στην Ελλάδα αλλά πιστεύω ότι το αποτέλεσμα συνεπαίρνει τον ακροατή και δικαιώνει τους συντελεστές του.
Στο πρώτο cd έχουμε 11 νέα τραγούδια και ένα οργανικό, ενώ στο δεύτερο 13 επανεκτελέσεις παλιών τραγουδιών της Αρλέτας σε νέες ενορχηστρώσεις. Μάλιστα τα σκίτσα είναι ζωγραφισμένα από την ίδια.   
Ενδιαφέρουσες οι επανεκτελέσεις, αν και όχι διαφορετικές από τα πρωτότυπα, των: Μπέμπα, Τα ήσυχα βράδια και Κλαις. Ξαφνιάζουν ευχάριστα οι διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών Στης πικροδάφνης τον ανθό και Κοντούλα λεμονιά (παραδοσιακά της Ηπείρου).
Όλο το ζουμί όμως είναι στα νέα κομμάτια του πρώτου cd. Μαγευτικά τα: Άγγελος (ήχος κρυστάλλινος), Αγαπάω την βροχή και Φθινόπωρο. Σκωπτικά και πανέξυπνα τα Ραπ-συτιστινο, Εξάρχεια (τέλος εποχής), Αχ! ωραία μου πατρίδα και Αχ! Kill Billy. Τέλειο κλείσιμο με το χορευτικό Χόρεψε με.
Δώστε του μια ευκαιρία και ακούστε το. Το αξίζει!!! 

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Julie’s Haircut - Our Secret Ceremony

Είχα ακούσει τους Julies Haircut για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια στην Festa del lunità. Για να πω την αλήθεια εκείνη την βράδια δεν μου είχαν πει και πολλά. Με είχαν προετοιμάσει για σούπερ γκρουπ αλλά τελικά δεν ενθουσιαστικά. Βέβαια την ίδια μέρα είχαν παίξει και οι One Dimensional Man, γκρουπ με μεγάλη εμπειρία στα live και ίσως να παρασύρανε. Πάντως παρόλα αυτά συνέχισα να τους παρακολουθώ και οφείλω να ομολογήσω ότι σε αυτό το live μάλλον τους αδίκησα.   
Μερικά λόγια για το γκρουπ. Οι Julies Haircut αποτελούνται από έξη μουσικούς της περιοχής της Εμίλια, στην βόριο-κεντρική Ιταλία. Αναφερόμαστε στους Nicola Caleffi, Luca Giovanardi, Roberto Morselli, Andrea Rovacchi, Andrea Scarfone, Laura Storchi (plus τον Fabbio Vecchi). Σχηματίσθηκαν το 1994 και το πρώτο άλμπουμ τους Fever in the funk house βγήκε το 1999. Το 2001 κυκλοφορούν το Stars never looked so bright, το 2003 το Adult situations, το 2006 το After dark, my sweet και το 2009 το Our Secret Ceremony. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται ως ένα περίεργο μίγμα garage rock, psichedelia noise, melodie pop, indie-rock.

Αλλά ας περάσουμε όμως στο Our Secret Ceremony.
Το γκρουπ λέει ότι ‘Το διπλό αυτό άλμπουμ περιέχει 15 κομμάτια όπου το άθροισμά τους δίνει 6 (1+5=6). Ο πρώτος δίσκος έχει 9 τραγούδια και ο δεύτερος 6, όπου και οι δυο αριθμοί διαιρούνται με το 3 και είναι κατοπτρικοί αριθμοί. Σύμφωνα με μια παραδοσιακή ερμηνεία της νουμερολόγιας, το Τρία επιλύει τις συγκρούσεις που δημιουργούνται από την πόλωση του Δυο, παρέχοντας ένα αποτέλεσμα μιας νέας ολοκλήρωσης, και αίσθηση της ολότητας. Ο ορατός κόσμος έχει τρεις διαστάσεις όπου μυαλό, σώμα και πνεύμα μαζί συνθέτουν ένα ανθρώπινο ων. Το Τρία υποδηλώνει την ανάπτυξη και την μάθηση διαμέσου των εμπειριών της ζωής και συνδέετε με την πίστη και την γνώση.’ 
Μπερδευτήκατε; Εγώ να δεις! Επίσης οι ίδιοι λένε ότι έχει μεγάλη σημασία στους παραπάνω κανόνες της νουμερολογίας και η διάρκεια των τραγουδιών του άλμπουμ! Εξ ου και η διάρκεια τους δεν είναι τυχαία.
Τέλος πάντων, ας περάσουμε από την νουμερόλογια στην μουσική. Το Our Secret Ceremony αρχίζει με το Sleepwalker ένα ποπ χορευτικό κομμάτι γεμάτο drum machine, synth και groovey μπάσο, που ανεβάζει την διάθεση με το καλήμερα. Το The Shadow, Our Home συνεχίζει σε pop-rock ρυθμούς, αλλά με μια 80ς ματιά, μας καλεί να κάνουμε μια βόλτα στις σκιές και να τις κάνουμε σπίτι μας. Το The Stain είναι ένα κλειστοφοβικό ελεκτρό-ροκ τραγούδι. Το The Devil In Kate Moss είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ και οι Julies Haircut δείχνουν όλα τους τα όπλα. Αποτέλεσε το πρώτο single του άλμπουμ και έχει ένα υπέροχο video clip. Βεβαία το τραγούδι δεν αναφέρετε στην Kate Moss αλλά στο cult porno film The Devil In Miss Jones! Το The Dead Will Walk The Earth φλερτάρει με την σκηνή του shoegaze. Ενώ με το 12λέπτο Origins μοιάζει γραμμένο για να συνοδέψει απαγγελία Βοκκακίου και Δάντη (εξαιρετικό φινάλε). Το Instrumental Mean Affair βουτάει στα βαθιά νερά της acid jazz-funky με έντονα στοιχεία ψυχεδέλειας και ροκ. Τα Mountain Tea Traders και Let The Oracle Speak κλείνουν το μέρος των Κηρυγμάτων (Sermons) δείχνοντας ότι και οι Julies Haircut είναι εν μέρη παιδιά των Radiohead. Τα Λειτουργικά (Liturgy) ανοίγουν με το La Macchina Universale και κλείνουν με το They Came To Me, τα μοναδικά κομμάτια που περιέχουν στοίχους σε αυτό το 2ο μέρος. Τα υπόλοιπα κομμάτια (The Devil In Kate Moss Part II: Exorcism, Hidden Channels Of The Mind, Breakfast With The Lobster και Ceremony) είναι Instrumental. Γενικά το δεύτερο αυτό μέρος είναι πιο κλειστό, πιο πειραματικό, πιο ακατέργαστο και πιο δυσκολοπρόσιτο. Μοιάζει με ένα φανταστικό ταξίδι στην ψυχεδέλεια των Julies Haircut.
Ένα μικρό διαμαντάκι από την γειτονική Ιταλία.

www.myspace.com/julieshaircut

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Arctic Monkeys – Humbug




Πλέον οι Arctic Monkeys δεν είναι νέοι στην γειτονία. Το Humbug είναι το 3ο άλμπουμ τους και ο Alex Turner  έχει άλλο ένα στις πλάτες του με τους Last Shadow Puppets. Έχουν δώσει αρκετές εξετάσεις και είναι λάθος να ρωτάμε ακόμα ΄Ποιοι στο κάλο είναι αυτοί οι Arctic Monkeys;’ Πλέον είναι ηλίου φαεινότερου ότι ήρθαν για να μείνουν και πολύ γουστάρουμε για αυτό.
Η παραγωγή του Humbug αφήνετε στα χέρια του Josh Homme των Queens Of The Stone Age αλλά και του James Ford των Simian Mobile Disco, ο οποίος παίζει drums για τους Last Shadow Puppets. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα δίσκο που φωνάζει από μακριά ότι είναι γέννημα-θρέμμα των Arctic Monkeys από την μια, αλλά και πιο σκοτεινό από την άλλη. Επομένως ένας δίσκο πιο ώριμο που πάει το γκρουπ ένα βήμα παρακάτω. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής της εξελίξης είναι η ερμηνεία του Alex Turner. Απέβαλλε τα εφηβικά ελαττώματα της μονοτονία και της γρήγορη απαγγελία (που μας έκαναν όμως να τον αγαπήσουμε) και πρόσθεσε νεανικό λυρισμό και θεατρικότητα.
Το Humbug ανοίγει με το My Propeller για το οποίο πολλά έχουν ειπωθεί ότι αφήνει σεξουαλικά υπονοούμενα με τους στίχους του και ότι ο Alex Turner  το έγραψε για το πέος του  (‘I can't get it started on my own!’, 'Ave a spin of my propeller’). Μαγκιά του any way! Πάντως το κομμάτι είναι εξαιρετικό και ανεβάζει την διάθεση με τις glam rock επιρροές του και το κιθαριστικό ριφάκι του. Στα ίδια μονοπάτια, αν όχι και σε πιο κακοτράχαλα, κινείται και το πρώτο single του δίσκου Crying Lightning. Στο Dangerous Animals κυριαρχούν τα μπραμς που κτίζουν σιγά αλλά σταθερά μια ροκ καταιγίδα, αλλά και οι εκπληκτικοί στίχοι (‘I'm pinned down by the dark...’, ‘D.A.N.G.ER.OUS!’, ‘...so let's make a mess, lioness!’). Ατμόσφαιρες του ίδιου τύπου αλλά πιο glam groove υπάρχουν και στο Potion Approaching. Το Secret Door κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς και μαγεύει. Βέβαια υπάρχουν και πιο μελωδικά τραγούδια όπως το Fire and Thud, το Dance Little Liar, το  The Jeweller' s Hands και το μαγευτικό Cornerstone. Το τελευταίο είναι το 2ο signle του Humbug με ονειρικά φωνητικά και ίσως την καλύτερη ερμηνευτικά στιγμή του Alex Turner αλλά και πανέξυπνους εφηβικούς στίχους. Το τραγούδι που μαγεύει περισσότερο είναι το καταιγιστικό Pretty Visitors, για μένα το αριστούργημα του δίσκου. Αφήνουν την εισαγωγή σ’ ένα εκκλησιαστικό όργανο και μετά οι κιθάρες και τα ντραμς παίρνουν σειρά για μια ροκ έκρηξη.  Εδώ φαίνεται καθαρά το χεράκι του Josh Homme, αφού θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι του Marlyn Manson ή των NIN (πολύ θα ήθελα να το ακούσω από τον πρώτο). Εδώ βρίσκετε και η πιο κυνική στιχουργική στιγμή του δίσκου με το ερώτημα  "what came first the chicken or the dickhead?" 


Αll the pretty visitors came and waved their arms and cast the shadow of a snake pit on the wall. 

Related Posts with Thumbnails