Έχουμε να κάνουμε με ένα ΟΠΑΠ οίνο από την Σαντορίνη. Γεγονός που κάνει τα πράγματα ποιο δύσκολα. Έκτος των άλλων θα πρέπει να κριθεί και η Τυπικότητα. Θεωρώ τον εαυτό μου όμως αρκετά τυχερό μιας και που κατάφερα να κάνω μια μίνι κάθετη δοκιμασία. Απέναντι μου ήταν τρία ποτήρια. Το κάθε ένα με διαφορετικό οίνο. Και τα τρία από την Σαντορίνη, και τα τρία από Ασύρτικο, και τα τρία από το ίδιο οινοποιείο (Σιγάλας), και τα τρία οινοποιήμενα με την ίδια ιδεολογία, και τα τρία με υψηλό ποσοστό αλκοόλης (13.5% vol), και τα τρία με υψηλή οξύτητα, και όμως τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.
Σαντορίνη Σιγάλα 2008
Σαντορίνη Σιγάλα 2006
Σαντορίνη Σιγάλα 2003
Άρχισα από το φρέσκο. Χρονιά 2008. Στο μάτι είναι αχυροκίτρινο αλλά όχι φωτεινό (περίεργο για την οξύτητα της Σαντορίνης). Στην μύτη είναι κομψό και κυριαρχούν τα εσπεριδοειδή αλλά και φρέσκα φύλλα πράσινου τσαγιού και το πεπόνι. Δεν λείπουν βέβαια κάποιες νότες ορυκτού χαρακτήρα. Στο στόμα αρχικά απόλυτος άρχοντας είναι η οξύτητα, τραγανή και έντονη. Σου δίνει την εντύπωση είναι αφρώδες. Τα αρώματα της μύτης επαληθεύονται, άνθη λεμονιάς, λεμόνι, πορτοκάλι, κίτρο, πεπόνι και τσάι. Η αλατότητα και ο ορυκτός χαρακτήρας φαίνονται λίγο πιο έντονα. Η γλυκύτητα της αλκοόλης στρογγυλεύει το σύνολο. Ένας οίνος ισορροπημένος, πλούσιος και με μακρά επίγευση.
Πήγα στο 2006. Στο μάτι το χρώμα είναι πάλι αχυροκίτρινο αλλά λίγο μετατοπισμένο προς το κίτρινο. Στην μύτη κυριαρχεί ο ορυκτός χαρακτήρας (κάτι σαν ελαφρόπετρα) και σε δεύτερο επίπεδο έχουμε κάποιες ανταύγειες από φλούδα πορτοκαλιού. Στο στόμα πρώτα αισθάνεσαι την οξύτητα έπειτα την ορυκτότητα και την αλατότητα και τέλος γλυκύτητα (όχι μόνο λόγω της αλκοόλης αλλά και την παρουσία μερικών παραπάνω αζύμωτων σακχάρων). Εξαιρετική και σπάνια ισορροπία και πολυπλοκότητα για ελληνικό οίνο που συνδυάζεται με μακρά επίγευση.
Άφησα το 2003 για το τέλος. Έβλεπα το χρώμα και αισθανόμουνα λίγο περίεργα. Αρκετά σκούρο αχυροκίτρινο για λευκό, αλλά και διαυγές στο μάτι. Στην μύτη υπήρχε μια μικρή αίσθηση οξείδωσης (αρώματα αμύγδαλου που προϊδεάζουν για ακεταλδευδη και όχι οξικό) αλλά φαίνετε να είναι σε ισορροπία με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά. Σίγουρα εδώ βασιλεύει ο ορυκτός χαρακτήρας που εκφράζουν απόλυτα το ηφαιστειογενές έδαφος της Θήρας. Τα φρουτώδη χαρακτηριστικά δεν έχουν χαθεί τελείως και στην μύτη υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη πολυπλοκότητα λόγω της οξείδωσης και της έκφρασης του εδάφους. Στο στόμα ο συνδυασμός υψηλής οξύτητας, ορυκτού και υψηλής αλκοόλης γίνουν ένα τέλεια στρογγυλό κρασί που ζητά φαγητό. Ο ορυκτός χαρακτήρας μεταφράζετε σε μια στυφή αίσθηση που συγγενεύει, αλλά δεν ταυτίζετε, με τον τανικό χαρακτήρα των ερυθρών οίνων. Όλα τα χαρακτηριστικά του παντρεύονται ομοιόμορφα και δίνουν ένα χορό υψηλού επιπέδου μέσα στο στόμα, χωρίς να υπερισχύει κανένα, ακόμα και αυτά που σε άλλες περιπτώσεις θα φαινόταν πολύ έντονα. Έτσι σου δίνει την εντύπωση ενός οίνου με κανονικές τιμές οξύτητας και αλκοόλης (χωρίς όμως αυτό να είναι αληθές) αλλά με έντονη προσωπικότητα και μακρά επίγευση.
Το 2008 θα το βρείτε και στην κάβα και στο σουπερμάρκετ μεταξύ 10-12 ευρώ. Τα αλλά δυο θέλουν ψάξιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου