Αδεία Ορκωμοσίας

Χωρίς ορκωμοσία, αφού δεν την είδαμε. Ο στρατιώτης μας γύρισε στο σπίτι μετά από δέκα μέρες. Μας απαγόρευσε να πάμε να τον δούμε στην ορκωμοσία και η μητέρα του το κρατά μανιάτικο. Έχει κάτι μούτρα!

-Τι πράγματα είναι αυτά; Να μην θες την μάνα σου, που τόσο έχει πονέσει για εσένα, να σε δει ντυμένο στρατιώτη, να κάνεις παρέλαση και να ορκίζεσαι; Κάθε μάνα με το που ακούσει από την νοσοκόμα ‘Αγόρι-Αγόρι’ και δει το πουλάκι του σπλάχνου της ένα πράγμα ονειρεύεται. Να το δει στρατιώτη. Η ταν ή έπι τας έλεγαν οι σπαρτιάτισσες. Γι’ αυτό σε μεγάλωσα εγώ; Γι’ αυτό έκανα τόσες θυσίες; Μα να μην σε δω στα χακί. Είναι σαν να μην είδα το πουλάκι σου όταν γεννήθηκες...

Η μητέρα βλέπει την άδεια κορνίζα που είχε αγοράσει για να βάλει την φωτογραφία του κανακάρη της ντυμένο στρατιώτη. Τριγύρω υπάρχουν άλλες κορνίζες μικρότερες με φωτογραφίες από συγγενείς ντυμένους στα χακί. Όλοι με ένα ηλίθιο χαμόγελο, πολλοί με μια γραμμή στο μέτωπο. Το μισό μέτωπο είναι μαυρισμένο και το άλλο μισό λευκό. Φωτογραφίες. Άλλες μονό ο στρατιώτης άλλές μαζί με τους συγγενείς. Και αυτοί με το ίδιο χαμόγελο.

- Να! συνεχίζει η μητέρα δείχνοντας τις κορνίζες. Κοίτα τα ξαδέλφια σου, τον πατέρα σου, τους θείους σου. Τι ωραίοι που είναι! Είσαι δηλαδή ποιο έξυπνος εσύ από αυτούς; Η θεία σου η Κούλα, η θεία σου η Ρούλα, η θεία σου η Μαρία μου ζήτησαν φωτογραφία σου φανταράκι. Τι θα τους δώσω; Τι θα δώσεις στην γιαγιά σου την Χρήστενα; Τι θα δώσεις στην νονά σου; Τι θα τους πεις;

Αυτό είναι το πρόβλημα. Όλοι έχουν κάνει κάτι και εσύ αρνείσαι να το κάνεις. Σπας μια παράδοση. Σπας μια συνέχεια. Όλοι έχουν φέρει δωράκια για όλους από τις διακοπές και εσύ ήρθες με άδεια χέρια. Δεν γίνετε. Ακόμα και στην διπλανή πόλη να πας, με το που γυρνάς σε κοιτάν στα χέρια. Dove sono i riccordi? Λες και πήγες διακοπές για πάρτη τους, όχι για εσένα. Το ίδιο και με το στρατιωτικό. Λες και ο μοναδικός σκοπός του στρατού είναι η φωτογραφίες στην κορνίζα. Μου φαίνετε ότι στρατός στην Ελλάδα σημαίνει πάω διακοπές. Άρα δεν πάω για μένα, αλλά για τους άλλους και γυρνώντας πρέπει να φέρω δώρα, ενθύμια και φωτογραφίες. Σε κοιτάν όλοι στα χέρια.

Τρεις μέρες άδεια. Άντε να δω το αμόρε. Τον στρατιώτη μου. Mio soldato perferito.

Τελικά ούτε αυτός έτρωγε να άνοστα φαγητά του στρατού. Παραγγέλνανε απ’ έξω. Πίτσες, σουβλάκια, σάντουιτς. Όπως και εγώ. Απλώς αυτός αντί να πάρει, έχασε κιλά (δες Πρώτες μέρες στο στρατό). Αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος...