Πρώτες μέρες στο στρατό

Πρώτες μέρες στο στρατό. Όχι για μένα βεβαία αλλά ούτε για την μητέρα (του). Αλλά μάλλον για εμάς που μείναμε πίσω είναι χειρότερα.

Κάθε πρωί βρίσκομαι με την μητέρα στις 5.30 τα χαράματα στην κουζίνα με την μητέρα να παίρνουμε το πρωινό μαζί. Για την ίδια δεν φαίνετε να άλλαξε τίποτα, αλλά για μένα... Αχ!!! Τέτοια ώρα ξυπνάει ο γιος μου, είπε η μητέρα, τέτοια ώρα θα ξυπνάμε και εμείς. Μόνο καφές ή τσάι, μια φέτα ξερό ψωμί και λίγο μαρμελάδα. Τέτοιο πρωινό τρώει ο γιος μου, είπε η μητέρα, τέτοιο πρωινό θα τρώμε και εμείς.

Έχουμε αγοράσει από το Μοναστηράκι δυο μεταλλικούς δίσκους και ένα μεταλλικό ποτήρι. Σε τέτοια τρώει ο γιος μου, είπε η μητέρα, σε τέτοια θα τρώμε και εμείς. Μονό ένα πιρούνι, ένα κουτάλι και ένα μαχαίρι για την κάθε μία. Όλα τα άλλα σκεύη στις ντουλάπες. Η κάθε μια θα πλένει τα δικά της.
Το μενού άλλάξε. Φασολάδα, φάκες, πατάτες νερόβραστες, ζβαν, λίγο σαλάτα, ρύζι σκέτο, μακαρόνια λασπωμένα σκέτα, κονσέρβες διάφορες, σκληρό ψωμί της προηγούμενης μέρας (κάθε μέρα αγοράζουμε μια φρατζόλα για την φάμε την επόμενη) και στην καλύτερη περίπτωση κοτόπουλο νερόβραστο παίρνουν την θέση των μουσακά, γεμιστά, μπριζόλες, μπιφτέκια, ψάρια, φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Τέτοια φαγητά τρώει ο γιος μου, είπε η μητέρα, τέτοια φαγητά θα τρώμε και εμείς (έτσι θα κάνουμε και δίαιτα μου λέει... – να το πάρω για σπόντα?). Φυσικά τρώω έξω (σουβλάκια, πίτσες, σάντουιτς κτλ) και παίρνω δυο κιλά σε μια εβδομάδα, μιας και που τρώω και στο σπίτι για να μην καταλάβει η μητέρα. Κιλά παίρνει και αυτή, άρα...

Στις 10 το βράδυ πάμε για ύπνο. Τέτοια ώρα πάει για ύπνο ο γιος μου, είπε η μητέρα, τέτοια ώρα και εμείς.

Ευτυχώς δεν με βάζει να φορέσω στρατιωτικά, δεν κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο σε διπλά κρεβάτια και δεν ελέγχει αν έχω στρώσει το κρεβάτι μου σωστά.

Τι και αν ο στρατιώτης μας διαβεβαιώνει ότι και τρώει και κοιμάται και περνά μια χαρά. Η μητέρα υποστηρίζει με πάθος ότι δεν είναι έτσι και δεν μας λέει την αλήθεια μήπως μας στεναχωρήσει. Έτσι και εμείς δεν του αποκαλύπτουμε ότι κάνουμε συμπαράσταση. Του λέμε ότι περνάμε μια χαρά τα δυο μας, όπως ακριβώς μας άφησε.

Αρχίζω να ψάχνω για δουλειά. Έχει αρχίσει να γίνετε ανυπόφορη η κατάσταση με την μητέρα στο σπίτι.