After

Βγήκα που λέτε, το Σάββατο το βράδυ, με κάτι φίλες μου ιταλίδες που ήρθαν για λίγες μέρες στην Αθήνα.

Πήγαμε σε διάφορα μαγαζιά ακολουθώντας το έθιμο ότι για να περάσεις καλά θα πρέπει να πας σε πάνω από ένα μαγαζί. Ήπιαμε τα ποτάκια μας (και όχι μόνο...) και κατά τις 6 το πρωί βρεθήκαμε, σε κατάσταση σχεδόν νιρβάνα, έξω από ένα μαγαζί που μόλις άνοιγε. Οι περισσότεροι θαμώνες ήταν μεγάλης ηλικίας και καλοντυμένοι. Το μαγαζί ήταν ψιλο-γεμάτο, δεν είχε εισιτήριο αλλά ούτε και πορτιέρηδες. Από μακριά φαινόταν ότι έρχονταν και άλλοι. Ήμουνα σίγουρη ότι θα γέμιζε. Μπήκαμε μέσα και αμέσως μας έκανε εντύπωση ο φωτισμός οπού βασίζονταν στα κεριά και στον ήλιο που έμπαινε από τα χρωματιστά τζάμια. Το μαγαζί δεν είχε τραπέζια αλλά μόνο καρέκλες τοποθετημένες προς όλες προς την σκηνή. Έδινε την εντύπωση συναυλιακού χώρου. Το πρόγραμμα είχε αρχίσει, το μαγαζί είχε ζωντανή μουσική. Πήγαμε και καθίσαμε στο επάνω διάζωμα. Εκεί δεν είχε μπαρ αλλά καμία δεν είχε θέληση αλλά και την ισορροπία για να κατέβει κάτω και να ψάξει το μπαρ για ποτάκια. Είχαμε πιει αρκετά και αποφασίσαμε ότι ένα μικρό διάλειμμα θα μας έκανε κάλο. Μας έκανε εντύπωση ο καλλιτέχνης που τραγουδούσε. Όλα τα τραγούδια a cappella!!! Χωρίς κανένα όργανο!!! Χωρίς μικρόφωνο!!! Χωρίς καμία συνοδεία μουσικών οργάνων!!! Ούτε μια κιθάρα!!! Είδωλο σας λέω. Στα δεξιά υπήρχαν δυο τύποι που έκαναν τις δεύτερες φωνές. Το πρόγραμμα ήταν καθαρό λαϊκό αλλά κάνεις δεν χόρευε. Βέβαια και τα τραγούδια δεν ήταν ακριβώς χορευτικά. Το όλο σκηνικό ήταν αρκετά περίεργο. Το κοινό ήταν κυρίως γυναικείο, λογικό αφού υπήρχε μόνο ένας καλλιτέχνης και αυτός ήταν άντρας. Ακόμα και οι δεύτερες φωνές άντρες ήταν. Το αστέρι του μαγαζιού δεν ήταν και τόσο όμορφος αλλά και ούτε τόσο νέος. Είχε παραπανίσια κιλά, μακρύ μαλλάκι και μούσια. Δεν μου έκανε εντύπωση γνωρίζοντας μερικούς έλληνες λαϊκούς βάρδους. Πάντως πρέπει να ήταν μεγάλο όνομα. Κράταγε ολόκληρο μαγαζί μόνος του. Τραγουδούσε με μικρά διαλείμματα σχεδόν τρεις ώρες!!! Η μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα του ήταν τα ρούχα του. Φορούσε φούστα!!! Πάνω από το παντελόνι βέβαια, αλλά φούστα... Είχα ακούσει για το πανικό με τον Σάκη πριν από μερικά χρόνια και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μόλις εμφανιζόταν στην σκηνή όλοι οι θαμώνες σηκωνόταν όρθιοι, ενώ αρκετές φόρες μερικές θαυμάστριες γονάτιζαν και ξανασηκωνόταν κάνοντας μια ιδιόμορφη χορευτική φιγούρα.

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι όλοι έβλεπαν το πρόγραμμα χωρίς να πίνουν. Το δικαιολόγησα σκεφτόμενη ότι ήταν after και θα είχαν έρθεί όλοι για να ηρεμίσουν μετά το παραλήρημα του σαββατόβραδου.

Πάνω που ήμασταν έτοιμες να την κάνουμε κατά τις και ενώ το μαγαζί ήταν φίσκα βγήκε το Είδωλο στην κεντρική σκηνή και άρχισε να προσφέρει ένα περίεργο σφηνάκι.

Κρατούσε ένα μεγάλο ποτήρι γεμάτο με κάτι το αλκοολούχο και το μοίραζε με ένα κουτάλι!!! Οι θαμώνες κάνανε μια ουρά, αν και έπεφταν αρκετά σπρωξίματα. Το Είδωλο μοίραζε το σφηνάκι με ηρεμία και όταν άκουγε πολλή φασαρία σήκωνε το κεφάλι, έριχνε σοβαρές ματιές και όλοι ηρεμούσαν. Δοκιμάσαμε και εμείς. Μόλις ο κάθε θαμώνας έφτανε μπροστά στο Είδωλο, έλεγε το όνομα του, γιατί μάλλον κράταγε παρουσιολόγιο, έπαιρνε την δόση του και καθώς έφευγε του έδιναν και ένα κομμάτι ψωμί, μην πάει ξεροσφύρι. Βγήκαμε έξω και κάναμε ότι και οι άλλοι θαμώνες.

Αγκαλιές, φιλιά και κριτική του προγράμματος.

Ήταν κοινή ομολογία. Άρεσε σε όλους, αλλά κανείς δεν έκανε κριτική για την φούστα και την μικρή ποσότητα αλκοόλ. Τες πα. Πρέπει να πω ότι εσείς οι έλληνες είσθε πολύ μπροστά...

Το καλύτερο after που πήγα ποτέ...