Ένας καλός Έλληνας

Είναι στην πλατεία Συντάγματος. Η μέρα καίει. Τριγύρω κόσμος και τσιμέντο, όλα ακατέργαστα, χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και σκοπό. Βλέπεις την οδό Ερμού γεμάτη κόσμο, γεμάτη από ανθρώπους να κοιτούν βιτρίνες, να ψωνίζουν δώρα, να βγάζουν φωτογραφίες πάνω σε πόνυ ή αγκαλιά με έναν από τους δεκάδες Άγιους Βασίληδες, να τρώνε στα όρθια, να τρώνε στα γρήγορα, να περπατάν αδιάφοροι με το βλέμμα τους άδειο, χωρίς να συνομιλούν μεταξύ τους, Προτιμούν συνομιλίες μέσω κινητών τηλεφώνων. Έμμεσες, άφοβες, εύκολες και μοναχικές συνομιλίες.

Δεν σου αρέσει τι λέει ο συνομιλητής σου; Το κλείνεις.

Πιο δίπλα η Μεγάλη Βρετανία, εξωτερικά στολισμένη με χιλιάδες λαμπάκια που αναβοσβήνουν αγχωτικά, ενώ εσωτερικά τα πάντα κινούνται νωχελικά. Στο κέντρο της πλατείας ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο καταδικασμένο να καεί είτε επιτόπου όπως προ ημερών το προηγούμενο είτε μετέπειτα μακριά από τα μάτια των άλλων. Τι νόημα έχει; Καεί ή δεν καεί δεν συμβολίζει τίποτα το γιορτινό ή το πανανθρώπινο. Κανένα παιδάκι δε θέλει να το πλησιάσει, κανείς δεν θέλει να πάρει τα δώρα που είναι στην βάση του. Ένα ψεύτικο δέντρο χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Γιατί να το προστατεύουν άραγε; Για ποιόν; Οι περισσότεροι ντρέπονται ακόμα και να το κοιτάξουν, ποσό μάλλον να το πλησιάσουν. Τι συμβολίζει; Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Τι και αν δεν υπάρχουν πορείες εκείνη την ώρα. Τι και αν οι λιγοστοί αστυνομικοί κάθονται ολόγυρα από ένα σύμβολο ντροπής. Δεν νοιάζονται για το πλαστικό δέντρο αλλά για την πλαστικό χρήμα που υπάρχει τριγύρω.

Απέναντι από την λεωφόρο ένα κτήριο επιβλητικό, με φωτισμό σύμφωνα με την τελευταία λέξη της μόδας. Φωτά που τυφλόνουν τα ‘μάτια’.

Κατεβαίνει τις σκάλες για το μετρό. Το βλέμμα του πέφτει πάνω σε ένα τάφο. Σε ένα σκελετό. Ένας σκελετός ετών 3000 περίπου. Είναι ένας αρχαίος Αθηναίος. Πρόγονος του και αυτός. Με την διαφορά ότι είναι νεκρός και άσημος. Δεν έχει γένια, δεν έχει μαλλιά, δεν έχει δέρμα, δεν έχει όνομα. Μπορεί πλήρως να ταυτιστεί με οποιονδήποτε από τους σύγχρονους κατοίκους της πόλης. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από τους χιλιάδες κατοίκους της Αθήνας που περπατάν από πάνω. Δεν είναι για τίποτα γνωστός. Δεν έχει γράψει καμία τραγωδία, καμία κωμωδία, κανένα ποίημα. Ή τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν μπορεί να του χρεώσει κάποιο μεγάλο έργο τέχνης, ένα άγαλμα η το κτίσιμο ενός ναού. Κανείς δεν μπορεί να του χρεώσει κάποιο πνευματικό έργο.

Ένας σκελετός ανώνυμος.

Είναι εύκολο να του μοιάσεις. Είναι εύκολο απλώς να πεθάνεις. Δεν σε κοιτά από ψηλού. Δεν σε καρφώνει με τα μάτια. Δεν σε κοιτά σαν να είσαι άχρηστος. Δεν νοιώθεις μειονεκτικά απέναντι του. Είναι εύκολο να συνεχίσεις το έργο του. Δεν έκανε και τίποτα δα! Είναι εύκολο απλώς να πεθάνεις. Είναι εύκολο απλώς να σκοτωθείς. Είναι εύκολο απλώς να αυτοκτονήσεις. Είναι εύκολο απλώς να εξαφανιστείς, να αφανιστείς και να γίνεις αυτός. Ένας σκελετός.

Να ένας καλός έλληνας. Να ένας καλός αρχαίος έλληνας.

Ανεβαίνει στην πλατεία. Ξαπλώνει σε ένα παγκάκι.

Είναι νεκρός...