Είναι αναμφισβήτητα το πιο δυσπρώσιτο άλμπουμ που άκουσα φέτος και σίγουρα ένα από τα πιο «κλειστά» που έχω ακούσει ever.
Καταφέρνει όχι μόνο να δώσει νέα πνοή στην dubstep αλλά την παίρνει από το χεράκι και την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Με την απίστευτα ατελείωτη φωνή του, προσθέτει μια πινελία gospel στην dubstep και ξανανιώνει και τα δύο είδη. Μ’ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Η μουσική περνά σε δεύτερη μοίρα και η φωνή σε πρώτη, γεγονός σπάνιο για την ηλεκτρονική μουσική. Ο ήχος είναι μινιμάλ, αφαιρετικός, υποβλητικός και σκιώδες (!!!). Άκου το I Never Learnt To Share, που περιέργως μου θυμίζει στέρεο νόβα. Άκου και ξανα-άκου την βραχυκυκλωμένη διασκευή του Limit To Your Love της Feist που απλά τα «σπάει» και είναι πολλά επίπεδα πάνω από το οριτζιναλ (σορρύ Feist αλλά... ). Άκου το μεθυσμένο To Care (Like You). Άκου το post pop Wilhelms Scream. Άκου οπωσδήποτε και το καθαρά post-gospel Measurements.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου