Νέο είδος κερατά

Στο διάλειμμα του μαθήματος χτες η μαθήτρια μου η Φωτεινή μου διηγήθηκε πως έκανε το γιο της Ολυμπιακό ενώ ο άντρας της ήταν Αεκτζής.

Όταν ο γιος της ήταν ακόμη μωρό και είχε αγώνα ο Ολυμπιακός, κυρίως Champions League, έδιωχνε τον Αεκτζή να πάει για καφέ ή μπυρίτσα με τους φίλους του. Και καλά του έδινε ρεπό, του έκανε χάρη! Με το που έφευγε ο Αεκτζής, έβγαζε τα κασκόλ και τις σημαίες του Ολυμπιακού, στόλιζε το σπίτι και έβαζε στο τέρμα το ύμνο και άλλα τραγούδια της αγαπημένης ομάδας της. Καθόταν με τον γιο της μπροστά στην τηλεόραση, έβλεπαν τον αγώνα, του εξηγούσε λεπτομέρειες, του διηγούταν την ιστορία του Ολυμπιακού και του μάθαινε συνθήματα. Μόλις επέστρεφε από την έξοδο ο Αεκτζής, αγκάλιαζε την γυναίκα του και αισθανόταν τύψεις. Που να ήξερε...

Όταν πάλι είχε αγώνα της ΑΕΚ, πάντα έβρισκε ένα λόγο η Φωτεινή, ώστε να μην δει ο μικρός, αλλά ούτε και ο Αεκτζής, τον αγώνα.

«Μα είναι μικρός...», «Μα είναι αργά....», «Μα έχει την τάδε ταινία...», κλπ.

Και ο Αεκτζής πάντα λύγιζε. Είχε και τύψεις το χαϊβάνι.

Όταν πάλι το Βασιλάκης έγινε γαύρος και η μητέρα τα έριξε στο σχολείο.

«Μα όλοι οι φίλοι του είναι ολυμπιακοί, τι περιμένεις;»

-Καλά στο γήπεδο δεν είπε να τον πάει ποτέ; την ρώτησα.

-Ποιο γήπεδο; Ο Αεκτζής μόνο μια φορά έχει πάει αν δει την ομάδα του και αυτή κατά λάθος. Έχουν την ομάδα που τους αξίζει. Με καταλαβαίνεις τώρα; Τι να έκανα ρε maestra; Το φαντάζεσαι να γινόταν χανούμι; Θα το κορόιδευαν όλοι. Κοίτα τα χάλια τους! Αεκάκη... Για το καλό του γιου μου το έκανα. Μάνα είμαι. Έπρεπε να κάνω θυσίες.

-Στον άντρα σου το είπες ποτέ; την ρώτησα

-Ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος maestra, μου απάντησε.