Stateless - Matilda

Και έκει που ψάχνεις να βρεις ελληνικά γκρουπ που να επηρεάζονται από την ελληνική κουλτούρα με τα ματοκιάλια, πέφτεις πάνω στους Stateless.

Και οι «αναρχικοί» σου βάζουν τα γυαλιά. Τους χαρακτιρίζουν ως υβρίδυο μεταξύ Radiohead και DJ Shadow και αν λάβεις υπιψιν σου το Αrial, μπορεί και να μην έχουν άδικο. Βέβαια είναι πιο κοντά στον DJ Shadow. Είναι ότι πιο τέλειο τεχνικά έχω άκουσει έδω και καιρό. Κάθε ήχος βρισκέτε στο δευτερόλεπτο που πρέπει. Ποτέ δεν περίμενα να ταιριάζει τόσο όμορφα στην dubster μπουζούκι. Δένει υπέροχα.

Η εισαγωγή στο Matilda σε προετοιμάζει για υπέροχες μελωδίες και κινηματογράφικες ατμόσφαιρες. Είναι η δεύτερη φώνη που άκουω φέτος και μου θυμίζει Ρούσσο, μάλλον σε λάθος εποχή γεννηθικέ ο Ντέμης. Το περιέργο βέβαια είναι ότι μου αρέσει...

Η δεύτερη κάλητερη στιγμή του άλμουμ είναι το Assassinations, τα κρουστά του είναι όλα τα λεφτά. Θα μπορούσε κάλίστα να είναι άπο τα κομμάτια του καλοκαιρίου. Η τεχνική αρτιότητα των Stateless σε αυτό το κομμάτι θυμίζει Chemical Brother. Στo Visions πάλι κεντρικό ρόλο έχουν τα ανατολιτικά ενχορδά. Πολύ κάλο είναι και το μελωδικό I’m On Fire, άλλα και τα «βαλκανικά» Song For The Outsider και I Shall Not Complain.

James Blake - James Blake

Πάνω που είμουν έτοιμος να κάνω τα σαράντα στην dubstep, αφού έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το Untrue και ο burial δεν λέει να βγάλει το επόμενο,… έρχεται ο 21χρόνος James Blake.

Είναι αναμφισβήτητα το πιο δυσπρώσιτο άλμπουμ που άκουσα φέτος και σίγουρα ένα από τα πιο «κλειστά» που έχω ακούσει ever.

Καταφέρνει όχι μόνο να δώσει νέα πνοή στην dubstep αλλά την παίρνει από το χεράκι και την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Με την απίστευτα ατελείωτη φωνή του, προσθέτει μια πινελία gospel στην dubstep και ξανανιώνει και τα δύο είδη. Μ’ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.

Η μουσική περνά σε δεύτερη μοίρα και η φωνή σε πρώτη, γεγονός σπάνιο για την ηλεκτρονική μουσική. Ο ήχος είναι μινιμάλ, αφαιρετικός, υποβλητικός και σκιώδες (!!!). Άκου το I Never Learnt To Share, που περιέργως μου θυμίζει στέρεο νόβα. Άκου και ξανα-άκου την βραχυκυκλωμένη διασκευή του Limit To Your Love της Feist που απλά τα «σπάει» και είναι πολλά επίπεδα πάνω από το οριτζιναλ (σορρύ Feist αλλά... ). Άκου το μεθυσμένο To Care (Like You). Άκου το post pop Wilhelms Scream. Άκου οπωσδήποτε και το καθαρά post-gospel Measurements.

Ανταπόκριση από το μέλλον (μέρος 2ο)

συνέχεια από το πρώτο μέρος

Ορισμένοι κακοντρεχείς που δεν θέλουν η Ελλάδα να προοδεύσει, βιάστηκαν να με κατηγορήσουν ότι παγίδευσα τους δικαστικούς ώστε να υπηρετούν το Χρηματιστηριο και να φροντίζουν την ευημερία του μεσώ των αποφάσεων τους. Μέγα ψεύδος. Ποτέ δεν υπαγόρευσα αποφάσεις. Το χρηματιστήριο είναι ένας ναός της δημοκρατίας. Όσοι εργάζονται για αυτό και σε αυτό είναι ελεύθεροι να πράξουν αυτοβούλως για το καλό του Χρηματιστηρίου, άρα και των ιδίων. Αρκεί το χρηματιστήριο να διατηρεί την ευημερία του.

Είμαι κάλος χριστιανός ξέρεται και βλέπω ότι η εκκλησία έχει πολλά κοινά με το χρηματιστήριο. Προστατεύει του πιστούς του αρκεί οι πιστοί σαν καλοί χριστιανοί να προστατεύουν την εκκλησία τους και τους ομόθρησκους της. Ο καθένας μπορεί να έρθει κάτω από την ομπρέλα του χρηματιστηρίου και να σωθεί. Επαναλαμβάνω όμως, για να γίνει αυτό θα πρέπει, όποιος μπαίνει στους κόλπους της εκλλησίας του χρηματιστηρίου, να πιστεύει τους νόμους τις αγοράς απολύτα, να τους τιρει και να προστατεύει τους «ομόθρησκους» του.

Από τότε κύλησε πολύ καιρό στο αυλάκι. Πλέον παρόμοιες πρακτικές ακολουθούν οι περισσότερες χώρες. Πρώτη χώρα που μας μιμίθηκε ήταν η Ιταλία του Μπερλουσκόνι. Την επόχη εκείνη ο τέως προθυπουργός της γειτονικης χώρας και νυν μεγάλος πορνοστάρ είχε προβλήματα με δικαστικους που ατίμαζαν το δικαστικό ιταλικό σώμα, και με αυτή του την κίνηση κατάφερε και να βοηθήσει την ιταλική οικονομία και τα δικαστικά κτυπήματα κάτω από την μέση. Τελεύταία χώρα που ακολούθησε το παραδειγμά μας ήταν η Γερμάνια που τόσο είχε κατακρίνει αυτή την αποφασή μας.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα μας το πλεονέκτημα της. Οι πολιτικοί αντί να το αντιλήφθούν νώρις και να δράσουν γρήγορα, αδράνησαν. Μέγα λάθος! Αυτό έφερε και πάλι την χώρα μας να τρέχει πάλι πίσω από τις εξελίξεις. Αυτό έφερε την χώρα μας και πάλι βαθία μέσα στην οικονομική κρίση.

Σημερά που βρισκόμαστε σε μία νεα κρίση, και πάλι η λυσή μπορεί να δοθεί μέσα από το χρηματιστήριο.

συνεχίζεται...

Kill me please

Πριν από λίγους μήνες στον φεστιβάλ κινηματογράφου της Ρώμης κέρδισε μια ταινία από το Βέλγιο. Το ονομά της είναι Kill me please. Διαβάζοντας το θέμα της αποφάσισα να την δώ.

Και δεν έχασα!

Το Kill me please είναι ο ορισμός της μαυρής κωμωδίας! Είχα χρόνια να δώ τόσο κάλη μαυρή κωμωδία.

Η ιστορία έχει να κάνει με μια κλινική ευθανασίας που βρήσκετε στην Ελβετία. Στην κλινική του Δρ Kruger καταφτάνουν οι πιο παράξανοι, αλλόκοτοι και διαφορετικοί χαρακτήρες που μπορείς να σκεφτείς.Αλλά σε πρώτη ματιά όλοι «κανονικοί». Όλοι με την επιθυμία να πεθάνουν!

Και ενώ φτάνουν στην πηγή για να πιούν νερό ερχονται αντιμετωπεί με τον θάνατο, τον θάνατο που δεν προέρχεται από την ευθανασία. Και τρομάζουν! Η σκηνοθέτης Olias Barco αποφασίζει να γυρίσει την ταινία σε ασπρόμαυρο, επιλογή που της χαρίζει άλλούς 1000 πόντους.

Το Kill me please είναι απιστευτά γκροτέσκο, ηστερικό, και με σοκαριστικά αλλόκοτο χίουμορ...

Μόλις σκάσει Ελλάδα τρέχα να το δεις. 

Σίγουρα η ταινίας στης χρονιάς!!!

Εβραίος versus Ναπολιτάνου

Ο Ριν είναι ένας εβραίος που είχε μετακομίσει πρόσφατα στην βόρια Ιταλία και ψάχνει αυτοκίνητο για να αγοράσει. Εννοείται μεταχειρισμένο και ει δυνατό δωρεάν. Επείδη το δωρεάν έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια στην Ιταλία, το είχε ρίξει στα παζάρια. Με τα πολλά βρίσκει μια τύπισσα, σε μια πόλη περιπού 200 Χλμ μακρία από την πολή διαμονής του, που του πουλά ένα αυτοκίνητο 7ετίας σε καλή κατάσταση (δηλαδή παλιατζούρα για την Ιταλία).

Ερχέται λοιπόν η σειρά να μπλέξει με την ιταλική γραφιοκρατία και νομοθεσία. Τον φοβίζουν μερικοί και αποφασίζει ότι για να μεταφέρει το αυτοκίνητο από την πολή της τύπισσας στην πολή του, πρέπει να έχει οπωσδήποτε ασφάλεια.

Οτάν φτάνει την τιμή έκει που θέλει (ή καλύτερα έκει που μπόρεσαι), ζητά από την τύπισσα να κάνουν την αγοραπωλησία μέτα από ένα μήνα γιατί θέλει να πάει για ένα μήνα στο Ισραήλ.

Ανεπιτυχώς.

Σ’ αυτό το σημείο γνωρίζει τον Ευγένιο, έναν ιταλό ασφαλιστή με ρίζες από την Ναπολή που ζει πολλά χρόνια στον βορά και τα νοπολετανικά του ένστικτα έχουν ατονίσει. Ενστικτά που ο Ριν καταφέρνει με τα πολλά να ξυπνίσει στην προσπάθεια του να πληρώσει όσο το δυνατό λιγότερο, όταν του ζητά:

«Οκ ρε φιλαράκι, άλλα πρώτα θέλω να μου κάνεις ένα συμβόλαιο για 3 μέρες, να φέρω το αυτοκίνητο στο σπίτι μου, να το οδηγήσω για 3 μέρες, και όταν γυρίσω από το Ισραήλ θα αγοράσω το ετήσιο συμβόλαιο.»

Ο Ευγένιος μεταμορφώνεται σε τυπικότατο ναπολετάνο και τον πείθει να κάνει ένα συμβόλαιο για τρείς μήνες στην μισή τιμή του ετήσιου πριν καλά-καλά αγοράσει το αυτοκίνητο...

Πάει χαρούμενος ο Ριν να αγοράσει το αυτοκίνητο, έχοντας ήδη την ασφάλεια, κάτι σκαλώνει γραφιοκρατικώς, γιατί λείπει ένα χάρτι και δεν καταφέρνει να αγοράσει το αυτοκίνητο (δεν είναι τυχαίο το ούνα φάτσα, ούνα ράτσα). Του μένει όμως η ασφάλεια για ένα αυτοκίνητο που δεν έχει (!!!!!!!!!!!!!), και φεύγει με το κεφάλι κατεβασμένο και ηττημένος για το Ισραήλ σκεφτόμενος πως θα βρει λύση για να εκδικηθεί τον Ευγένιο και να πάρει τα χρηματά του πίσω πολλαπλάσια.

Θα βρει;

DeVotchKa - 100 Lovers

Όταν τους πρωτοάκουσα νόμιζα ότι ήταν από τα βαλκάνια. Και όμως οι φίλοι μας οι DeVotchKa

είναι αμερικάνικο συγκρότημα από το Κολοράντο. Τεσσέρα άτομα και όμως παίζουν ένα σωρό μουσικά όργανα. 

Τους χαρακτηρίζουν ως gipsy punk (άλλο πάλι τούτο) και το ονομά τους στα ρωσικά σημαίνει ‘κορίτσι’. 

Για το 100 Lovers, που είναι το πέμπτο τους άλμπουμ συνεργάστηκαν με τον παραγωγό Craig Schumacher (Calexico, Neko Case). Σε πολλά τραγούδια η φωνή θυμίζει έντονα Ντέμι Ρούσσο (The Alley). Θα σε ενθουσιάσουν τα πλήκτρα στο πομπώδες All the Sand In All the Sea. Στο The Common Good σε πάνε Σερβία και στο The Man From San Sebastian Ρουμανία. Με το Exhaustible σου κολλάνε το σφύριγμα και το επαναλαμβάνεις όλη την μέρα (γιατί σου την φτιάχνει). Με το Bad Luck Heels συνομιλούν με τους Gipsy Kings. Και στο τέλος του άλμπουμ βρίσκονται τα δύο κορυφέα τραγούδια του 100 Lovers το Contrabanda και το Sunshine (τα έχω λείωσει ήδη και τα δύο). Το πρώτο συνδιάζει υπέροχα την λατιν και τα βαλκάνια και είναι ότι πρέπει για το τελευταίο σαββάτοκύριακο της αποκριάς. Το Sunshine είναι ένα υποδυγμάτικο ροκ οριενταλ που δεν το χορτένεις (ειδικα το φινάλε!!!).