Live your myth back home

Παρελθόν

Θυμάμαι πόσο τρέντυ ήταν πριν μερικά χρόνια η συζήτηση ότι στον Ευρωπαϊκό νότο τα τέκνα μένουν με τους γονείς τους και μετά τα 30 και δεν πάνε να ζήσουν μόνοι τους. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε η τάση ακόμα και οι φοιτητές που σπούδαζαν στην πόλη καταγωγής τους να αρχίζουν να νοικιάζουν διαμέρισμα για να μείνουν μόνοι τους. 

Κάνεις βέβαια δεν αναφερόταν στο γεγονός ότι και τα ηλικιωμένα μέλη μια οικογενείας (παππούς και γιαγιά) άρχισαν να μην είναι επιθυμητά στο σπίτι. Οι οίκοι ευγηρίας φύτρωναν παντού σαν τα μανιτάρια. Περιέργως ακόμα και όπου υπήρχε η δυνατότητα του δημοτικού οίκου ευγηρίας, οι περισσότεροι προτιμούσαν τον ιδιωτικό (των πληρωμένων συνειδήσεων) για να στέλνουν το συνταξιούχο της οικογένειας. Είχαμε φτάσει στο σημείο που ο πάππους ή/και η γιαγιά ήταν βάρος στο σπίτι.

Παρόν

Η κρίση αλλάζει και πάλι τα πράγματα, τις καταστάσεις και τις συνήθειες. Όλοι ξαναγυρίζουν στον σπίτι. Στα ούρμπαν τρεντ και πάλι αυτό που κυριαρχεί είναι ότι οι οικογένειες δεν έχουν πια την δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε άλλη πόλη. Αν καταφέρουν να περάσουν σε ΤΕΙ ή ΑΕΙ της πόλης διαμονής των γονιών έχει καλώς, αλλιώς...

Αλλά και πάλι κανείς δεν αναφέρει το γεγονός ότι και καμία οικογένεια δεν σκέφτεται να στείλει τον/την συνταξιούχο σε οίκο ευγηρίας. Από την μια δεν υπάρχουν τα έξτρα χρήματα για να γίνει αυτό, από την άλλη η σύνταξη είναι σημαντικό έσοδο (όσο πετσοκομμένη και αν είναι) για να το αγνοήσει. Ο πάππους και η γιαγιά έγιναν ξαφνικά τα πιο κανακευμένα μέλη της οικογένειας. Η μακροζωία τους έχει ανακηρυχθεί σε ζήτημα τιμής και επιβίωσής την κάθε οικογένειας.  

Υ.Σ. Μέχρι πριν από ένα χρόνο η ανάρτηση 'εφηβικό δωμάτιο' χτύπαγε κόκκινο αυτή την εποχή που οι γονείς ετοίμαζαν το δωμάτιο του νέου φοιτητη.