Non ci resta che piangere

Άφησα να περάσει λίγο καιρός, για να μεστώσει μέσα μου, από τις αποφάσεις του eurogroup και ήρθε η ώρα να τις σχολιάσω. 

Για άλλη μια φορά βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά από ότι μας τα παρουσιάζουν. Ξαφνικά όλοι χάρηκαν! Γιατί; Πόσοι κατάλαβαν τι ακριβώς ψήφισαν τα βλαστάρια μας; 

Με απλά λόγια αν μια τράπεζα έχει ανάγκη από ρευστό, δεν θα πρέπει το κράτος-μέλος που ανήκει η τράπεζα να δανειστεί για να τα δώσει στην τράπεζα, αλλά θα τα παίρνει απευθείας από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Και από που θα τα παίρνει η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα; Από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους... 

Και μπήκε κάποιος περιορισμός για το τι θα μπορούν να κάνουν οι τράπεζες αυτό το ρευστό; Όχιιιιιιι! 

Άρα, όσοι λένε ότι από αυτή την απόφαση ότι έχασε η Μέρκελ θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτοί που πραγματικά έχασαν είναι οι Ευρωπαίοι πολίτες. 

Ενώ όσοι πιστεύουν ότι ο Μόντι και ο Ραχόι πρέπει να πανηγυρίζουν να ξέρουν ότι οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι Τραπεζίτες. 

 Αν έρθει ανάπτυξη μέσω αυτού του δρόμου, σφυριξτε μου κλέφτικα. 

Πως και δεν έχουν δώσει ακόμα το Νόμπελ Απίστευτης Επιστήμης σε αυτά τα παλικάρια δεν ξέρω. 

Η όλη φάση μου θυμίζει μια παλιά ιταλική ταινία, το Non ci resta che piangere (Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι να κλάψουμε). Σε αυτό το φιλμ υπάρχει η παρακάτω σκήνη. Αυτό που επαναλαμβάνει με στόμφο ο μοναχός είναι "Θυμήσου ότι πρέπει να πεθάνεις". Ο πρωταγωνιστής ψιλοτρομάζει, ψιλουφρικάρει και του απαντά "ναι τώρα πάω να το σημειώσω, μην ανησυχείς".