Το Soundtrack της αυτοκτονίας

Βλέπω τα πράγματα στην μουσική σκηνή στην Ελλάδα από την μία. Βλέπω το τι ψηφίστηκε στην μπλογκοβίζιον από την άλλη. Και αναρωτιέμαι...

Τι μαυρίλα είναι αυτή ρε παιδάκι μου!

Τα περισσότερα ελληνικά γκρουπ το έχουν ρίξει στο post rock αλλά πυξ λαξ. Ο Θάνος Ανεστόπουλος έγινε ντρέντυ ξανά. Υπάρχουν νέα γκρουπ, όπως οι Neon και οι Electric litany,  που τον ακολουθούν κατά πόδας. Η μαυρίλα δεν περιορίζεται μόνο στα γκρουπ που πρωτοεμφανίζονται, άλλα άρχισε να καταλαμβάνει και γκρουπ που μέχρι πρωτινος είχαν μια διαφορετική άποψη και πιο ροκ ήχους, όπως οι Zorba tracks και Bokomolech. Δεν βγαίνει δίσκος χωρίς να υπάρχει ένα τραγούδι μαύρο και άραχνο.

Ένα σύννεφο emo hipster-ισμου πλανάται πάνω από την Ελλάδα που λογικό είναι να σπρώχνει τους πάντες στην αυτοκτονία. 

Μην βιαστείς να σκεφτείς τον Μαλάμα γιατί η δική του περίπτωση είναι διαφορετική. Σε πρώτο επίπεδο δίνει την αίσθηση την μελαχνολιας, άλλα οι στίχοι των τραγουδιών του βγάζουν ένα μειδίαμα και γλυκόπικρο χιούμορ. 

Η ανάλαφρη μουσική του κ βήτα έχει αρχίσει να θεωρείται gay και χαζοχαρούμενη. Τι και αν οι στίχοι του είναι καυστικοί, ζωντανοί, σημερινοί και αληθινοί όσο λίγων.

Γυρνάς από την άλλη στην ποπ κουλτούρα των τραγουδιών σουπερμάρκετ και τιβι-κατανάλωσης και με το που ακούς το πρώτα δεύτερα, δένεις την πέτρα στο λαιμό σου χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Η μουσική σκηνή στην Ελλάδα αυτή την στιγμή αποτελεί το τέλειο χαλί για κάποιον που θέλει να αυτοκτονήσει.

Μηπώς να το πάρετε αλλίως;

Βάλτε να ακούσετε το νέο του κ βήτα. Θα σας φτιάξει την διάθεση...