Ήμουν πάντα της ιδέας ότι ο αριθμός των καλών άλμπουμ που βγαίνουν είναι πάνω κάτω σταθερός στον χρόνο.
Απλά τα τελευταία χρόνια είχε αυξηθεί υπερβολικά ο αριθμός των άλμπουμ-σκουπιδίων με αποτέλεσμα να πρέπει να σκάβεις πολύ για βρεις τα διαμάντια.
Κάπως έτσι το 2009 έχασα την κυκλοφορία της Νεροποντής του Αλκίνου Ιωαννίδη. Τα καλά πράγματά όμως δεν χάνονται και να που ήρθε ο χρόνος του.
Αρχικά με τράβηξαν οι στίχοι του τραγουδιού Πατρίδα, οπού βλέπεις να περνάνε από μπροστά σου εικόνες ωμές, αληθινές και καθημερινές από τις τελευταίες δεκαετίες.
Μετά άκουσα και το Ήταν ανάγκη, έδεσε το γλυκό και κόλλησα για τα καλά.
Υπάρχουν βέβαια και τα χιτακια που ακόμα δεν ολοκλήρωσαν την αποστολή τους (Ο δρόμος σου είσαι εσύ, Πέρασμα, Μη με κλειδώνεις).
Άκου το βαλκανικό Μια νύχτα, το βυζαντινό Πέρασμα, το ειρωνικό Επιτυχία!, και μελαγχόλησε με τα Απόψε και Αύριο.
2 σχόλια:
χωρις να εχω αποψη για το αλμπουμ ξερω παντως οτι εχασε πολλους παλιους fan του.κοινως τα χιτακια του δεν ηταν τοσο χιτ
πολλούς παλίους φαν ή έναν συγκεκριμένο;
Δημοσίευση σχολίου