Το Δέντρο της Ζωής

Έτσι για σπάσιμο αρχίζω από το τέλος. Ίσως το Δέντρο της Ζωής να είναι η ταινία με το πιο ευτυχισμένο και παράλληλα με το πιο κρυφό τέλος που έχω δει.

Ο Malick τοποθετεί την ιστορία του στην δεκαετία του 50. Και το κάνει απλά τέλεια! Είμαστε στο Τέξας και βλέπουμε την ιστορία μια οικογένειας που αποτελείται απο τρείς γιούς και τους γονείς τους. Τα πάντα αρχίζουν ειδυλλιακά, ποιητικά και ουτοπικά. 

Οι σκηνοθέτες του National Geographic θα τραβούν κοτσίδες και/ή βυζοτριχες βλεποντας τις απαράμιλλητης φυσικής ομορφίας εικόνες τις πρώτης ώρας του φιλμ. Πλανίτες, γαλαξίες, σύμπαν, βυθή, θάλασσα, ζώα, φυτά, κύτταρα... Ειδικά η σκηνή με τους δεινοσαυρούς είναι αριστουργηματική. Ίσως να είναι και η σκηνή που περικλύει το κεντρικό νόημα του Δέντρου της Ζωής. Και εκεί που νομίζεις ότι το παραλλήρημα κινηματοργαφικής δυνότητας δεν έχει τέλος, έρχονται όλα τούμπα...

Τελιώνουν τα πρώτα χρόνια της ζωής των πιτσιρικάδων γιών της οικογένειας, μπαίνουν στην εφηβία, απομακρύνονται από την ζεστή αγκαλία της μητέρας και αρχίζουν οι συγκρούσεις με τον αυστηρό πατέρα. Οι τρεις πιτσιρικάδες, και κυρίως ο πρωτότοκος γιός, ανακαλύπτουν την σκληρή μεριά της ζωής, αλλά μάζι με αυτούς και οι γονείς τους. Ο πατέρας τυρανά τους γίους του και ο ίδιος τυρανίεται από την ζωη. Η ποιήση και το όνειρο ένος τέλειου κόσμου σταματούν και όλοι οι ήρεες ψάχνουν να βρούν το Ιώβ που κρύβουν μέσα τους. Κάκα τα ψέματα θυμίσου να πάρεις λίγο ιωβια υπομονή αν θες να αντέξεις τα 138 λεπτά Δέντρου της Ζωής. 138 λεπτά γεμάτα με κοινωνικά, ψυχαναλυτικά και θρησκευτικά αδιέξεδα και ερωτήματα, μπορούν να δικαιολογήσουν χασμουρητά ακόμα και στα μαύρα γουρούνια (πόσο μάλλον σε εμένα...). Μπορεί η ιστορία να απλώνει επικυνδικά αλλά οι εικόνες είναι πάντα υπεροχες και άκρως ποιητικές. Τόσο όσες εξελίσσονται σε πρώτο επίπεδο όσο και και όσες ουτοπικές το περιβάλουν. Μπορεί η πλοκή να είναι αργή, άλλα ίσως η ταχύτητα (ταχυτητα λέμε τώρα - ο Αγγελόπουλος έχει πιο γρήγορες πλοκές) να δικαιολογείται ώστε να σου δίνει το χρόνο να σκεφτεις τα υπαρξιακά ερεθίσματα. Μπορεί ο Malick να μην ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει (δικαιολογημενα) από τα ειδικά εφέ που του ετοίμασαν και να τα έβαλέ όλα τελικά.

Σίγουρα βλεπόντας το φιλμ σκεφτεσε ότι τα χρήματα για τα εφε δεν πήγαν χαμένα όπως για το τελευταιο Χ Men.

Όσο και να διαφωνώ με το ηθικό δίδαγμα του τέλους, βγάζω στον Malick το καπέλο. Δεν ξέρω αν τελικά ο κόσμος είναι τόσο αγγελικά πλασμένος και αν η υπομονή -μέχρι αηδίας- ανταμείβεται πάντα στο τέλος, όπως συμβαίνει στην παραβολή του Ιώβ που ανοίγει το φιλμ, αλλά για μερικά δεύτερα ο Malick σε κάνει να το πιστέψεις...