Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Ευατός

Μέχρι το 2000 και τον Βραχνό Προφήτη ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ψαχνόταν. Εκεί βρήκε το δρόμο του και το 2006 βγάζει το καλύτερο άλμπουμ του. Καλύτερο σύμφωνα με έμενα, αφού λίγοι κατάλαβαν τα πειραματικά μονοπάτια του πολύ δύσκολου Η Βροχή από Κάτω. Μέτα πέρασε σε μια εποχή ποπ έντεχης λογικής που είχε σαν κύριο προιον το Σαμάνος με τον Σαββόπουλο.

Το 2011 επιστρέφει με μια δουλειά με έντονο το πειραματικό στοιχείο και πάλι. Ο Ελάχιστος Ευατός είναι τυπικότατο άλμπουμ Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μάλλον το άλμπουμ χωρίζεται σε δύο είδη τραγουδιών. Τα έντεχνα που είναι φτιαγμένα για να κάνουν μπαμ, όπως το Ποιός θα με θυμάται, το Ανταρτική, το Παιδί, Του Ερώτα και του Θανάτου και η Ομίχλη.

Και από την άλλη τα πειραματικά-αλτερνατιβ. Όπως το Ο Ελάχιστος Ευατός, San Michele, Ερώτηση Κρίσεως, Σιμουν, Φεγγάρος (μουσικά το καλύτερο του άλμπουμ), Τα τραγούδια που έγραψα (μάλλον το πιο προσωπικό) και το Bonus Track.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επιστρέφει επίσης να γράφει υπέροχους στοίχους, με τυπικό χαρακτηριστικό την περιγραφή εικόνων. Στο San Michele και το Τα τραγούδια που έγραψα δίνει τα ρέστα του. Από τις σημαντικές στιγουργικές στιγμές του Ελάχιστου Ευατού το «Ο πόνος είναι εδώ για να σου πει ότι δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό» «Δεν θέλω τα τραγούδια μου να γράφουν αναπτύρες», «Ρώτησα τον σκήλο μου τον Ρίβα άμα νοιώθει έλληνας αυτόχθονας...Γαμώ τον φασισμό»...