Μαύρος Κύκνος

Λίγες ώρες πριν την βραβεύση της Νάταλι Πόρτμαν με το όσκαρ πρώτου γυναικίου ρόλου, λίγες ώρες μετά την βράβευση του μαυρογούρουνου για την συνολική προσφορά του στην τέχνη (μια κάποια τέχνη) έτυχε να δω την νέα ταινία του Ντάρρεν. 13 χρόνια μέτα το π, 11 μέτα το Ρέκβιεμ και 5 μετά το Δέντρο της ζωής, ο Αρονόφσκι έδωσε άλλο ένα αριστούρημα! Ο κανόνας πλέον είναι γνωστός και για άλλη μια φορά η Ακαδημία τον εργάψε στα παλιά του της τα παπούτσια (μαζί με τον Νόλαν). Ο Ντάρρεν χρησιμοποιεί το γνωστό μοτίβο του ονείρου που καταλήγει σε εφιάλτη. Και το κάνει εξαιρετικά. Παρακολουθείς τα 110 λεπτά του φιλμ με κομένη την ανάσα και δεν σε αφήνει ούτε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτείς το οτιδήποτε άλλο.

Η πλοκή είναι εμπνευσμένη από την Λίμνη των Κύκνων. Η Νίνα είναι μια μπαλαρίνα στην Νέα Υόρκη που ζει με την ψυχαναγκαστική πρώην μπαλαρίνα μητέρα της, η οποία της ασκεί ασφυκτική πίεση. Της δίνεται η ευκερία να γίνει πρίμα μπαλαρίνα για την παράσταση “Η Λίμνη των Κύκνων”, αλλά θα πρέπει να ανακαλήψει τον «μαύρο κυκνό» που κρύβει μέσα της. Θα τα καταφέρει, άλλα με ένα περιέργο τρόπο. Ο Ντάρρεν καταφέρνει να ικανοποιήσει την δίψα της Νίνας, και όμως το φινάλε είναι δραματικό...

Τι και άν το όνομα του σκηνοθέτη εμφανίζεται στο τέλος, χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά για να αντιληφθεις την σφαγίδα του. Ειδικά ο τρόπος που εκμεταλεύεται την κάμερα ανά χείρας.

Λαστ μπατ νοτ λιστ η Ναταλί είναι απλά Θεά!!!

Αριστούργημα!!!