Αφού μίλησαν όλοι ας πω και εγώ την δική παπάρα γνώμη για το νέο άλμπουμ των Black Keys. Προς το τέλος της περασμένης χρονιάς βγήκε κάθε καρυδιάς καρύδι που μαστουρώνει κάθε μέρα με post rock και άρχισε να εκθειάζει το El camino. Λογικό είναι όταν ζεις μέσα στην μαυρίλα και το παρελθόν να εντυπωσιάζεσαι με την κάθε hyster-ήλα που σου παρουσιάζουν, σαν τους ιθαγενείς που χάζευαν μαγεμένοι μπροστά στις χρωματιστές χάντρες.
Ναι μεν αλλά, λοιπόν.
Εν αρχή θα πρέπει να εκθειάσω την καταπληκτική δουλειά που έκανε ως παραγωγός ο Danger Mouse (ο άνθρωπος είναι απλά μάγος!).
Επείτα θα πρέπει να υποκλιθώ στον ταλέντο του αμερικανικού ντουέτου. Ξέρουν να παίζουν με το ροκ την σόουλ, το γκλάμ και κυρίως το ροκ εν ρολ όσο λίγοι σήμερα. Το El camino έχει κάποια εξαιρετικά κομμάτια (Lonely Boy, Dead and Gone, Gold on the ceiling και Hell of a Season) αλλά κατά τα άλλα ένοιωθα τις περισσότερες στιγμές να ακούω ZZ Top! Άρα το έργο το έχουμε ξαναδεί και με καλύτερους περφόρμανς (καλά όχι ότι κόβω φλέβες για ZZ Top).
Με λίγα λόγια, καλό το El camino, αλλά όχι και αριστούργημα!!! Το βγάλαμε σχεδόν από τώρα καλύτερο άλμπουμ τις χρονιάς. Αν αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ του 2012, θα μιλάμε για καμμένη χρονιά.
Τα είπα και επιστρέφω να ακούσω Black Pistol Fire...
1 σχόλιο:
1ον με εκπλησεις που γραφεις κατι καλο για αυτο το album
2ον το καλυτερο του 12 προφανως δε θα ειναι
3ον μεσα σε ολη αυτη τη μελαγχολια και τον υποτονισμο επιτελους ενα groov-ατο αλμπουμ
4ον οτιδηπωτε βγαινει τα τελευταια χρονια εχει ξανακουστει αλλα λιγοι ειναι αυτοι να το κανουν τοσο καλα
5ον προτιμας την αποσυρση του gil scott heron για να ακουσει radiohead ή την παρουσια του κι ας ακουει black keys?
Δημοσίευση σχολίου